Πάλι εγώ φταίω!
Ξημέρωνε Δευτέρα, η χειρότερή μου. Βάρεσα το ξυπνητήρι που χτυπούσε σαν τρελό και είπα στη μάνα μου να με αφήσει άλλα πέντε ευλογημένα λεπτά να χουζουρέψω, αλλιώς δε θα σηκωνόμουνα μα τω Χριστώ καθόλου από το κρεβάτι μου. Με την τσίμπλα στο μάτι και χωρίς καμία όρεξη έβγαλα τις πιτζάμες και φόρεσα τα ρούχα μου. Έριξα δυο βιβλία που βρήκα πρόχειρα μπροστά μου μέσα στην τσάντα και άρπαξα ένα κομμάτι ψωμί για να προλάβω το στομάχι μου να μην αρχίσει και αυτό τα γουργουρητά πρωί πρωί. Μπήκα στο λεωφορείο, άλλαξα δύο τρεις θέσεις μέχρι να πετύχω ένα βολικό κάθισμα και καλωδιώθηκα να ακούσω τη μουσική μου. Κοιτάω λίγο το πρόγραμμα και αρχίζω μέσα μου να βρίζω. Πόσο βαρετά θα περνούσε Θεέ μου και αυτό το πρωινό!
Είχα πρώτη ώρα αρχαία. Μπήκα στην αίθουσα με το πάσο μου και αφού βεβαιώθηκα πως μόνο εγώ έλειπα από εκεί μέσα, έριξα δυο σκαμπίλια σε έναν τύπο που μου είπε καλημέρα. Με κλωτσιές απομάκρυνα όποια καρέκλα μου έφραζε το δρόμο. Έχωσα μια τσίχλα στο στόμα μου και άρχισα να δημιουργώ τεράστιες τσιχλόφουσκες. Ήταν φορές που αυτές έσκαγαν και κολλούσαν στη μούρη μου και είχε ομολογώ πολλή πλάκα. Έβγαλα τα ακουστικά από τα αυτιά μου, αφού είχαμε μάθημα. Έπρεπε να κρατάω λίγο τους τύπους. Σε κάποια φάση βαρέθηκα, πήρα ένα μαρκαδοράκι και άρχισα να λερώνω την έδρα. Δε μου άρεσε. Πήρα ψαλίδι και άρχισα να τη χαρακώνω. Μια – δυο πινέζες αν κάρφωνα εδώ πάνω, το έργο μου θα φάνταζε τουλάχιστον αριστούργημα. «Μπορείτε να μη χαράζετε την έδρα; Είναι περιουσία του σχολείου, ξέρετε», ακούστηκε μια φωνή από το βάθος της αίθουσας. Έριξα ένα άγριο βλέμμα και πέταξα το ψαλίδι με δύναμη στο πάτωμα. Έβγαλα από την τσέπη το κινητό μου και έστειλα μερικά μηνύματα. «Τα κινητά απαγορεύονται», άκουσα να μου λένε. «Ήθελα να πω κάτι στη γιαγιά μου, έλεος πια», απάντησα τσαντισμένος και ήμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα, αλλά κατάφερα να συγκρατηθώ μην γίνω και ρεντίκολο. Από ένα πρόχειρο τετράδιο που έτυχε να έχω μαζί μου, έσκισα ένα διπλό φύλλο χαρτί. Έφτιαξα μια ρουκετούλα όπως όπως με το ένα κομμάτι και με το υπόλοιπο δημιούργησα μικρά σβολάκια με τα οποία θα ενοχλούσα την τάξη και θα διέκοπτα μια την άλλη το μάθημα.
Αφού βαρέθηκα το παιχνίδι μου, ζήτησα άδεια να πάω να πιω νερό γιατί τάχα μου διψούσα και αφού δεν έγινε αποδεκτό το αίτημά μου προφασίστηκα συχνοουρία και κουνιόμουν σαν τρελός λες και θα μου ξέφευγε το κατούρημα. Πήρα άδεια τελικά από τα παιδιά και βγήκα. Όταν επέστρεψα πίσω στην τάξη δέχτηκα επίθεση. «Εδώ είναι σχολείο, έχουμε δικαίωμα στη μάθηση» μου είπαν. Δεν άντεξα άλλο. Έκανα μια γραπτή καταγγελία για ολόκληρο το τμήμα και βγήκα από αυτό το φρικτό μέρος χτυπώντας με δύναμη την πόρτα πίσω μου.
«Πάλι εγώ φταίω !», φώναζα αλαφιασμένος μέσα στο διάδρομο.
Η αλήθεια είναι πως εγώ ήθελα να γίνω καθηγητής, κανένας δε θυμάμαι να με είχε ποτέ πιέσει για αυτό!
*Ο πίνακας ανήκει στον αγαπημένο μου ζωγράφο Lissandro Rota. Το κείμενο που μόλις διαβάσατε, έχει καθαρά χιουμοριστικό χαρακτήρα και έχει γραφτεί προ πανδημίας. Πολλές φορές μου έχει περάσει από το μυαλό πως θα ήταν αν ο καθηγητής συμπεριφερόταν σαν μαθητής, πράγμα που μου προκαλεί, ομολογώ, πολύ γέλιο. Οι συμπεριφορές που περιγράφονται δεν είναι ο κανόνας. Είναι ωστόσο συμπεριφορές με τις οποίες εμείς οι εκπαιδευτικοί, ερχόμαστε συχνά αντιμέτωποι. Διαβάζοντας τώρα ξανά το τι είχα γράψει λίγους μήνες πριν, συνειδητοποιώ πόσο πολύ μου έχει λείψει το σχολείο και κυρίως τα παιδιά. Εύχομαι σύντομα να επιστρέψουμε όλοι πίσω στη ρουτίνα και στην καθημερινότητά μας.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
