Για όλα εκείνα τα “τα ξαναλέμε” που χάθηκαν στο διάβα τους, αξίζει να γίνουμε λιγότερο ονειροπόλοι. Αμέτρητα κορμιά σε διαφορετικά κρεβάτια, περιμένουν ένα ακόμη τηλεφώνημα. Ένα μήνυμα. Ένα χτύπημα κουδουνιού. Μα όλα αυτά δε θα έρθουν. Είναι όλα στην κρυφή τους επιθυμία, μια φορά να βγουν λάθος στο ένστικτο τους. Γυμνά σώματα με πρησμένα τα χείλη από τα φιλιά, τυλιγμένα με τσαλακωμένα σεντόνια, καρτερούν να μην ακούσουν αυτή τη φράση. Να μη δούνε την πόρτα να κλείνει πίσω τους. Να νιώσουν τον έρωτα με ένα κοινό πρωινό ξύπνημα. Όπως γίνεται στις ταινίες. Να μπλέξουν τα πόδια τους, πίνοντας καφέ μαζί.
Μα δε θα γίνει αυτό. Όχι για τους εφήμερους έρωτες. Για τους βολεμένους. “Θα σε έχω, όποτε σε θέλω εγώ”. Έτσι σκέφτονται μερικοί. Μα την άτιμη καρδιά δεν την υπολογίζουν. Πονάει η ριμάδα. Κόβεται κάθε φορά που κάποιος την εκμεταλλεύεται. Δεν είναι μόνο το κορμί που πέφτει θύμα τους. Είναι όλο τους το είναι. Γιατί δεν υπάρχει σεξ, δίχως έρωτα μέσα. Δεν υπάρχει φιλί, δίχως πόθο. Ίσως από τη μία μεριά, σε κάποιες περιπτώσεις. Γι’ αυτές γράφω εξάλλου. Για εκείνες που άλλα καρτερούν και άλλα τους έρχονται. Μάλλον τους φεύγουν. Κανείς δεν αξίζει να πετάει στα σύννεφα για μία ώρα και να πέφτει από αυτά απότομα με τη φράση “τα ξαναλέμε”.
Και μένουν μόνοι προσπαθώντας να αγκαλιάσουν μόνοι τους τον εαυτό τους. Άλλος δεν έπρεπε να τους αγκαλιάζει μετά την ονειρεμένη πράξη; Έπρεπε. Μα έφυγε σαν τον κλέφτη.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
