Τελευταία παράσταση με χειροκρότημα δικό μου

 

Ένα μικρό γεγονός μπορεί να σταθεί η αφορμή να θυμηθείς. Θα μου πεις σαν τι δηλαδή, πολλά θαρρώ και συνήθως όχι χαρούμενες στιγμές. Ένα συμβάν και ξεκινάει το πίσω μπρος του μυαλού, παρελθόν και παρόν. Εικόνες που θα ήθελες να διαγράψεις μα ο λογισμός δεν αφήνει, στιγμές που θα ήθελες να σβήσεις μα έχουν ποτίσει με πίκρα την ψυχή, αγγίγματα κάποτε αληθινά που τώρα μονάχα πόνο φέρνουν στο πληγωμένο δέρμα σου.

 

Αναρωτιέσαι, θυμάσαι και θυμώνεις, ξεκινάς μονόλογο νοιώθοντας ανάμεικτα συναισθήματα γελάς και δακρύζεις από οργή.

 

Με ποιο δικαίωμα σε υποτιμούν, γιατί κρύβονται οι άνθρωποι και δεν λένε αλήθειες; Θεωρούν πως είναι πιο έξυπνοι και μπορούν να παίζουν με ψυχές; Δεν έχω καταλάβει ποτέ τη λογική τους. Πώς ποδοπατάς την αξιοπρέπεια κάποιου και του τραυματίζεις το είναι του; Γιατί του στερείς όνειρα και επιθυμίες ενώ γνωρίζεις πως εσύ δε θες τα θέλω του; Πιστεύεις πως είσαι ανώτερος άρα σου επιτρέπεται να καταστρέφεις ζωές;

 

Μάθε λοιπόν πως δεν είσαι τίποτα περισσότερο από’ μένα και κάτσε να καμαρώσεις το δημιούργημά σου.

Δεν είμαι άλλο το κοριτσάκι εκείνο που νόμιζες. Κοίτα πως προχωράω και απομακρύνομαι από εσένα και όλα τα ψέματα που νόμιζες πως δεν έβλεπα!

 

Ξέρεις, τα ψεύτικα λόγια  και το θέατρο δεν κρατούν πολύ, όταν αρχίζει η κοροϊδία ξεκινάει και η αντίστροφη μέτρηση της αποκάλυψης. Μάθε λοιπόν πως όλα ήταν φανερά και ας έκλεινα δήθεν τα μάτια. Η συνείδηση μίλαγε και η διαίσθηση ένιωθε.

Ποτέ δεν κοίταξες τα μάτια της ψυχής μου, ούτε ποτέ την άκουσες. Με προσπέρναγες λες και ήμουν ένα εμπόδιο στο δρόμο σου. Το κλοτσοσκούφι που το χτύπαγες στην άκρη.

 

Αλήθεια, άκουσες άραγε ποτέ εμένα; Θεωρώ πως όχι. Ποτέ δεν προσπάθησες να με μάθεις μήτε ένιωσες.

 

Ήθελες άραγε ποτέ αυτό το μαζί; Αμφιβάλλω εάν το θέλησες έστω και για λίγο. Ήξερα, έβλεπα, μα συνειδητά άφηνα το χρόνο να κυλάει με το όποιο κόστος, ακόμη και για την ίδια μου τη ζωή. Είχες πιστέψει όμως πως ποτέ δε θα είχα το θάρρος να σηκώσω ανάστημα.

 

Κοίτα λοιπόν τώρα, η παράσταση τελείωσε. Ήσουν ένας υπέροχος ηθοποιός, όμως εγώ ακόμη καλύτερη. Δεν προσποιήθηκα πως αγαπώ, όμως πως σε πιστεύω και τώρα αποχωρώ. Σε πιάνω απροετοίμαστο ε; Το ξέρω, δεν πειράζει. Ούτε εγώ ήμουν έτοιμη όταν εσύ αποφάσισες να γκρεμίσεις τον κόσμο μου.

 

Φεύγω λοιπόν με ψηλά το κεφάλι και μείνε εσύ να με βλέπεις παρέα με τον πληγωμένο εγωισμό σου και την επόμενη φορά φρόντισε αν μη τι άλλο να στήσεις πιο όμορφα το έργο σου. Η αυλαία έπεσε και το χειροκρότημα δικό μου…