Σιωπηλή καταιγίδα

Ήξερε ότι ήρθε ο καιρός να νιώσει με την καρδιά του. Να νιώσει ότι δεν είναι μόνος. Το ήξερε. Μετά από πτώση, η λύτρωση. Ελεύθερος μετά τη φυλακή που ο ίδιος επέλεξε να ρίξει μέσα της την ψυχή του.

Αναρωτήθηκε τόσες πολλές φορές, μέσα σε μια σιωπηλή καταιγίδα, που μόνο αυτός γνώριζε. Η κυρά της καρδιάς του, πάνε χρόνια που τον είχε αφήσει. Είπε να περιμένει το γυρισμό της, μα απατηλά όνειρα δεν ήθελε να πλάθει, πλέον. 

Οι μώλωπες τον μαύρισαν κι άλλαξαν όλα του τα πλάνα. Κουράστηκε την απέλπιδα αναμονή. Είχε ακόμα μια καρδιά που χτυπούσε, ζητώντας στέγη. Είναι νωρίς ακόμα αλλά κάποια μέρα, θα βρει κάπου να ανήκει.

Ξέρει πολύ καλά… Θα πέσει, θα σηκωθεί, διαγράφοντας έναν κύκλο. Όμως, θα βρει κάπου να ανήκει. Το υποσχέθηκε στον εαυτό του, πριν να είναι πια αργά…

Εύη Μαυρογιάννη