Για τη ζωή αξίζει να πολεμήσεις

Πόση ζωή μας απομένει; Πόσα θέλω προλαβαίνουμε να εκπληρώσουμε; Κάθε που βραδιάζει με κατατρώει η αγωνία, σαν πεινασμένο, αδηφάγο κτήνος που καταναλώνει άπληστα την ελπίδα. Κομμάτι- κομμάτι χάνεται σαν την άμμο που όλο στέκεται στη χούφτα μας κι όλο ξεγλιστρά απ’ τα δάχτυλα μας.

Θέλω να ζήσω. Να ζήσω ελεύθερη ξανά. Να μη φοβάμαι. Που να’ ναι η ελπίδα μου; Γιατί με εγκαταλείπει την πιο σκοτεινή μου ώρα; Λένε πως όλα θα είναι καλύτερα αύριο, μα το αύριο έφτασε νωρίτερα και δεν πρόλαβε να τα διορθώσει.

Λένε πως η γνώση είναι δύναμη. Μα θα προτιμούσα να μην ξέρω. Να μη γνωρίζω τι στερούμαι, τι χάνω καθημερινά και τι δε θα προφτάσω ποτέ να ζήσω.

Φοβάμαι. Μια παγωνιά απλώθηκε μέσα μου. Κι όσο προσπαθώ να ανάψω μια φλογίτσα, εκείνη μου σβήνει ακαριαία. Ποιος να’ ξερε πώς παγώνει η φωτιά;

“Ζήσε”, μου φωνάζει η καρδιά. Μα δεν ακούω τους χτύπους της πια. Η εκκωφαντική σιωπή της αβεβαιότητας σκέπασε κάθε ήχο.

Και αποκοιμιέμαι κάθε νύχτα, νηστική από μουσικές. Όταν κοπάσει ο άνεμος κι οι λύκοι πάψουν να αλυχτούν μανιασμένα στο φεγγάρι, τότε θα ξαναβρώ το φως μου.

Όταν ένα τριαντάφυλλο ανθίσει στο περβάζι μου και μια μέλισσα απολαύσει το νέκταρ του, τότε θα ξαναπιστέψω στα θαύματα.

Μέχρι τότε, ησυχία. Μην ξυπνήσει η γενναιότητα και χαθώ στην απερισκεψία μου. Μέχρι τότε, υπομονή. Θα βγω απ΄ τα σκοτάδια μου κι η ζωή μου θα ανθίσει ακόμη μια φορά.

Δύσκολη εποχή, μα για τη ζωή αξίζει να πολεμήσεις!

Φιλίνα Ιγνατιάδου