Μεγάλωσα μάνα και δε φοβάμαι τα φαντάσματα τώρα πια, μήτε των παραμυθιών τους δράκους.
Αν με τρομάζει κάτι ακόμα μάνα, είναι αυτοί οι άνθρωποι με τα κουστούμια τα σινιέ. Αυτοί με τα αχόρταγα πορτοφόλια που κινούν των ανθρώπων τα σχοινιά λες και είναι μαριονέτες.
Κι αν υπάρχει στον κόσμο αυτό αυθεντική αγάπη ακόμα μάνα,
θα σου πω πως εγώ τη συναντώ μόνο στα μάτια των σκυλιών,
την ώρα που υποδέχονται τον αφέντη τους στο σπίτι.
Μόνο αυτήν αναγνωρίζω τώρα πια.
Μόνο αυτήν προσκυνώ πριν πάω για ύπνο τα βράδια στο κρεβάτι.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Από την ποιητική συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης»
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
