Πόσο εύκολα τελικά διαγράφουμε το παρελθόν, ανθρώπους και καταστάσεις; Ξεχνάμε όντως, τα αφήνουμε πίσω μας και προχωράμε, ή μήπως απλά το νομίζουμε. Μήπως τελικά το παρελθόν συμβαδίζει παράλληλα με το παρόν καθορίζοντας το μέλλον και τη ζωή μας, ως συνταξιδιώτες σε μια παράλληλη διαδρομή χωρίς καν να το έχουμε αντιληφθεί;
Ίσως αυτή η διαγραφή να είναι απλά μια ψευδαίσθηση κι αν το σκεφτούμε με προσοχή θα δούμε ότι προχωράμε στο αύριο με τα βάρη του χθες. Νομίζω πως ασυναίσθητα επιτρέπουμε στο παρελθόν να μας καθοδηγεί και να μας ορίζει, σύμφωνα με αυτό και με τα λάθη του επιλέγουμε και πράττουμε στο τώρα.
Άρα, δεν πρόκειται στην ουσία για διαγραφή μα για το αντίθετο. Επιτρέπουμε να υπάρχει κάπου στην άκρη του μυαλού και να μας εξουσιάζει, να μας ορίζει ως χαρακτήρες και να μας οδηγεί. Μέσα από αυτό, τα ναι και τα όχι μας, ο φόβος, η ανασφάλεια και η άρνηση. Στην ουσία δηλαδή δεν το αφήνουμε ποτέ πίσω, το έχουμε μια ζωή μαζί μας, κάτι σαν προίκα.
Το κουβαλάμε σαν βαρίδι, ποτέ δεν το ξεπερνάμε κι ό,τι ζήσαμε πιάνει ρίζα βαθιά. Δε μας αφήνει να πάρουμε ανάσα ούτε να χαρούμε, είναι πάντα εδώ να μας θυμίζει. Και το τραγικό της υπόθεσης, πως θα υπάρχει για πάντα και ποτέ δε θα νιώσουμε ελεύθεροι. Συνέχεια κάτι θα μας κρατάει πίσω και κάτι θα μας κόβει τα φτερά.
Το παρελθόν θα καθορίζει πάντα το μέλλον, αυτό μας αλλάζει, αυτό μας πηγαίνει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Ποτέ δεν ξεχνάμε, απλά γινόμαστε κάποιοι άλλοι, το μόνο που θα ξεχάσουμε είναι το ποιοι είμαστε και τα όνειρά μας. Λέμε καλημέρα στο αύριο με την συντροφιά ενός τρομαγμένου χθες και με αποσυντονισμένη πυξίδα προχωράμε ως δυστυχισμένες ψυχές με κενά ονείρων για το μέλλον.
Στέλλα Α.
