Της άρεσαν τα τρένα. Πολύ. Από τότε που συνειδητοποίησε το χαρακτήρα της. Ένα αγρίμι ήταν. Ένα αγρίμι με προσωπείο. Κι από μέσα; Βούτυρο! Πάντα επιλεκτικά, πάντα για λίγους.
Απογοήτευση είχε νιώσει αρκετές φορές. Σχέσεις για τις σχέσεις. Ασάφειες και παιχνιδάκια που ταίριαζαν στο νεαρό της ηλικίας της, στην ψυχοσύνθεσή της όμως, όχι. Η ίδια, το ήξερε καλά. Το έκρυβε καλύτερα! Πόσο ονειρική η φυγή, όταν το μπορούσε. Σαν πουλιά διαβατάρικα, άφηνε τις σκέψεις! Χιλιόμετρα πίσω. Το ευχαριστιόταν με όλο της το είναι. Το γούσταρε τρελά. Το ήθελε! Και κυρίως, το επιδίωκε σε κάθε στιγμή ευκαιρίας. Έτσι και τώρα.
Αλαφιασμένη έτρεχε να φτάσει στην αποβάθρα του σταθμού. Ένα εισιτήριο, μια μικρή βαλίτσα, κενό σκέψεων, μόνο να προλάβει ήθελε. Είχε πολύ καιρό να ξεφύγει απ΄ όλους κι όλα. Έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο καθώς το σκεφτόταν, τι κι αν έλεγε η μαμά κι ο μπαμπάς για “σταθερότητα”. Έπιασε τον εαυτό της να χασκογελάει τελικά! Πάλι τα κατάφερε! Ζόρικα, αυτήν τη φορά. Υποχρεώσεις!
Τι λάθος λέξη! Μικρό το ταξίδι. Λίγες ώρες έφταναν. Αρκούσε που θα διάβαινε την πόρτα του συρμού. Κι αμέσως, μαγεία!
Στριμωγμένη στην αποβάθρα, σύντομα επανήλθε στην πραγματικότητα. Μα, αυτό δεν κράτησε πολύ. Τα μεγάλα, εκφραστικά της μάτια γυάλισαν από ευχαρίστηση. Μόλις άνοιξε η πόρτα, ασυγκράτητα έτρεξε για μια καλή θέση στο παράθυρο. Για έναν περίεργο λόγο, γέμιζε με ελπίδα, κάθε φορά που χάζευε έξω. Τόσες φορές το ίδιο δρομολόγιο, κι όμως, ποτέ βαρετό. Η φυγή της. Η χαρά της. Το αγαπημένο της βαγόνι. Το βαγόνι τρία.
Εύη Μαυρογιάννη
