Εγωισμού εγκώμιον
Μετά λύπης και πικρίας, η αλήθεια να ειπωθεί.
Ωραίοι και ανδρείοι είμαστε στην αγάπη.
Εσύ όμως, δεν έχεις τόλμη κι εγώ το θάρρος.
Για ποιο όνομα να πέσουμε υπέρ της;
Πάντα ο εγωισμός θα νικά, άνιση μάχη σε άδεια αρένα.
Θα πεθαίνουμε κάθε φορά και ξανά θα ζούμε, σκοτώνοντας την ελπίδα.
Άνθρωπος κρυμμένος φορώντας όμως σφιχτά την πανοπλία του, δε βαφτίζεται παιδί του πυρός.
Καρδιοχτύπι που συμβαίνει χωρίς ν’ ακούγεται, είναι λαχτάρα μισή.
Πεσόντων ονείρων, πεθυμιάς φευγούσης, μόνος υπαίτιος˙πάντα ο εγωισμός.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
