Εγώ η γιγάντια
Η Ρηγίνα μου στέλνει μήνυμα στο Messenger και με ρωτάει αν μπορώ να τη βοηθήσω με την πτυχιακή της εργασία. Ξέρω ότι σπουδάζει Animation, κάτι που εγώ δεν κατέχω. Απαντάω όμως πως μπορώ να την βοηθήσω γιατί πρώτον μου αρέσει ο μαγικός αυτός κόσμος και δεύτερον γιατί πρόκειται για μια διαδρομή που δεν ξέρεις ποτέ πού μπορεί να σε οδηγήσει.
Ζητώ να μάθω το λόγο για τον οποίο επέλεξε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο κλάδο. Τη ρωτάω χωρίς δεύτερη σκέψη. «Πρόκειται για ένα πραγματικά διαφορετικό σύμπαν όπου τα πάντα είναι δυνατά! Οι νόμοι της φύσης δεν έχουν εδώ κάποια ισχύ και οι ήρωες δεν υπόκεινται σε κανέναν απολύτως περιορισμό! Τα Animation έχουν τη δύναμη να μαγεύουν μικρούς και μεγάλους, να τους παίρνουν από το χέρι και να τους οδηγούν εκεί που μόνο η φαντασία μπορεί να σε πάει. Ίσως και κομματάκι πιο πέρα», είναι η απάντηση που παίρνω και νιώθω ήδη ότι το ταξίδι έχει ξεκινήσει.
Είμαι λίγο κουμπωμένη στην αρχή, μα στην πορεία αφήνομαι και το απολαμβάνω. Οι οδηγίες λένε πως πρέπει να απαντήσω σε μια σειρά από ερωτήσεις. Στην ουσία πρόκειται όμως για ένα πραγματικό σενάριο. Έχω ένα ρόλο και πρέπει να σκέφτομαι και να πράττω ανάλογα. Είμαι έτοιμη να αφήσω τη φαντασία μου ελεύθερη. Ο κόσμος του Animation άλλωστε όχι μόνο το επιτρέπει αλλά και το απαιτεί. Έχω πρωταγωνιστικό ρόλο και γιγάντιες διαστάσεις. Φοράω ένα στενό μαύρο φόρεμα, ψηλές γόβες και μέσα στη χούφτα μου κλείνω μια παρέα ανθρωπάκια τα οποία έχω σκοπό να καταπιώ. Εντάξει, θεωρώ πως αυτό δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου αλλά πάμε βάσει σεναρίου. Δεν μπορώ να ξεφύγω από τις κατευθυντήριες γραμμές. Μπορώ όμως να φάω το σκηνοθέτη μου – εδώ η Ρηγίνα δεν έχει κάποιο θέμα- οπότε το κάνω με θεαματικό τρόπο. Επίσης καλούμαι να ηχογραφήσω ήχους και να βιντεογραφήσω μερικές κινήσεις μου. Ομολογώ πως είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία που δεν περίμενα ποτέ μου ότι θα ζήσω.
Το διασκεδάζω και χαίρομαι που μπορώ να βοηθήσω έναν άνθρωπο να διεκπεραιώσει μια αποστολή. Θα ήθελα πολύ ο γιγάντιος εαυτός μου να πάλευε για το καλό τούτου του κόσμου. Να έβαζε στη χούφτα του τα ανθρωπάκια μόνο και μόνο για να ακούσει πώς στο καλό θα μπορούσε να τους προσφέρει τη βοήθειά του. Δε γράφω όμως το σενάριο εγώ. Και αν το σκεφτείς δηλαδή και στη δική μας τη ζωή μπορεί να κρατάμε μολύβι και χαρτί μα τον τελικό λόγο τον έχει η παραγωγή.
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
