Προχώρησα στου δάσους μέσα την καρδιά.
Μια καταιγίδα πέρασε για λίγο και έπαιξε με το φόβο μου.
Ζώα και πουλιά είχαν κουρνιάσει στις φωλιές τους.
Μόνο ένας τρυποκάρυδος επέμενε να χτυπάει με δύναμη το ράμφος του σε ένα γέρικο κορμό επάνω, παρά τη μπόρα και του ανέμου την φουρτούνα.
«Θέλει πείσμα η ζωή μικρή», μου φώναξε.
«Με ήλιους και βροχές μάθε να χορεύεις με τα σύννεφα και να λικνίζεσαι στης καταιγίδας το ρυθμό.
Μόνο έτσι θα μπο- ρείς στη συνέχεια να κάνεις τσουλήθρα από τα ουράνια τα τόξα».
Από την ποιητική συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης»
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
