Η ιερότητα της δουλείας
Υπάρχει κι αυτή η πλευρά του φεγγαριού.
Που είναι μαύρη και οι λύκοι ουρλιάζουν.
Γιατί σε μιαν άλλη τους ζωή, παλιά και ξεχασμένη, υπήρξαν πρόβατα και τα κατασπάραξαν.
Γιατί κρυφά, κάποιες στιγμές, θυμούνται όσα ξεχνούν και κλαίνε.
Για όσα έχασαν, για όσα δεν έζησαν, για όσα στερήθηκαν.
Ένα βράδυ τους, η ζωή μας ολάκερη.
Μία ζωή μας, η βραδιά τους όλη.
Πόση ημέρα να χωρέσει στη νύχτα τους;
Τα όνειρα σκοτώθηκαν πάνω στον τρελό χορό τους και από τότε οι επιθυμίες, μηχανικά και παρασιτικά επιζούν.
Δεν ξεχνάει το μυαλό κι ας κοροϊδεύεις το κορμί.
Μόνο η ψυχή μη μολυνθεί, μη φαρμακωθεί.
Να μάθει ν’ αντέχει.
Να υπομένει.
Να σφίγγει τα δόντια και να περιμένει μια λύτρωση να φανεί.
Στερνή ελπίδα να τριγυρίζει σιωπηλά εκεί γύρω κι ας είναι και ψεύτικη.
Προτιμότερη από αυτή τη φρικιαστική αλήθεια.
Και μαθαίνεις πως η άλλη όψη του φεγγαριού, θα είναι πάντα μαύρη.
Προσευχήσου εσύ, να μην την αντικρύσεις ποτέ και όποιοι την είδαν, να μπορέσουν να μείνουν ζωντανοί στην ψυχή και στο μυαλό.
Μόνο να έχει σκοτάδι όταν καταφέρουν να ξεφύγουν, για να λουστούν με ζωογόνο φως σαν γλυτώσουν.
Να ντυθούν την προβιά τους ξανά κι ας κραυγάζουν τα σωθικά τους όλες τις νύχτες.
Γιατί έτσι θα ξορκίζουν το μόλεμα που τους ήταν γραφτό.
Δούλος ιερός, το σώμα ναός μα η προσκύνηση, στυγνή βεβήλωση.
Εκεί.
Πάντα εκεί.
Στη μαύρη πλευρά του φεγγαριού.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
