Σαν έπιπλο παλιό

Και έρχεται η ώρα που πρέπει να φύγεις, η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει χώρος για’ σένα. Νιώθεις περισσότερο ότι είσαι εμπόδιο, ανεπιθύμητη η παρουσία σου, σαν ένα παλιό έπιπλο που περισσεύει και δεν ξέρεις πού να το τοποθετήσεις. Άχαρο και άχρωμο πλέον, έχει χάσει τη λάμψη, την αίγλη του και δεν ταιριάζει στο σήμερα.

 

Κάπως έτσι λοιπόν νιώθεις, όμως δεν σου είναι και εύκολο να το παραδεχτείς, ούτε να αποχωρήσεις. Βλέπεις, δε σε βοηθάει κανείς σε αυτό, αυτή την απόφαση θα πρέπει να την πάρεις μόνη σου. Σε κάνουν απλά να αισθάνεσαι ασήμαντη και παρείσακτη, μια αόρατη φιγούρα, χωρίς να έχουν το σθένος να σου πούνε το αντίο.

Σε οδηγούν με τη σιωπή και τη δειλή συμπεριφορά τους εκεί που θέλουν αυτοί, χωρίς λόγια μα με μια περίεργη μαεστρία μέσα από την έλλειψη θάρρους.

 

Μη θυμώνεις, ούτε να τους κατηγορήσεις. Αυτή είναι η δύναμή τους, τόσο μπορούν, μέχρι εδώ μπορούσαν να φτάσουν, το πιο πέρα θέλει αντοχές και δύναμη ψυχής. Θέλει να μπορείς να κοιτάξεις τον άλλον κατάματα και να επιχειρηματολογήσεις, έτσι όπως κάποτε κοίταγες τα μάτια αυτά και ομολογούσες συναισθήματα και πάθη. Έτσι θα έπρεπε και τώρα να σταθείς στο ύψος σου. Βλέπεις όμως, στα δύσκολα φαίνονται οι άνθρωποι, εδώ βγαίνουν όλα στην επιφάνεια.

 

Έχω απόθεμα περηφάνιας και δύναμης, κράτα τα λόγια σου, έτσι κι αλλιώς είναι περιττά, ψέματα θα είναι. Με όση ακόμα αξιοπρέπεια μου έμεινε, θα ανοίξω εγώ την πόρτα και θα πάρω το δικό μου δρόμο. Θα με οδηγήσουν τα φώτα, με σίγουρα και σταθερά βήματα, σε κάποιο άλλο μονοπάτι όπου υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να εκτιμούν το φθαρμένο. Ναι, γνωρίζουν να το αγκαλιάζουν, να του δίνουν ξανά ζωή και χρώμα. Με λατρεία να το φροντίζουν και να του δίνουν τη θέση που του αξίζει.