Γενέθλιο τραγούδι
«Να ζήσεις Ιωάννα και Χρόνια πολλά
Μεγάλη να γίνεις με τρίχες στα αυτιά
Παντού να σκορπίζεις της λάμπας το φως και όλοι να λένε,
Αποέλ, θρύλος πρωτάθλημα».
Αυτό γράφει στο εσωτερικό της η χειροποίητη κάρτα που μου χαρίζει το Δεσποινάκι στα γενέθλια μου. Στο εξωτερικό φύλλο υπάρχουν πολύχρωμα μπαλόνια διακοσμημένα με χρυσόσκονη. Η κάρτα είναι υπογεγραμμένη κάτω από μια στοίβα φιλιά. Υπάρχουν ορθογραφικά λάθη τα οποία σε συνδυασμό με την παραλλαγή του γενεθλίου τραγουδιού με κάνουν να χαμογελώ γεμάτη ευγνωμοσύνη. Η μικρή ξέρει ότι δεν υποστηρίζω το Αποέλ όμως η συγκεκριμένη παραλλαγή μας έρχεται από Λευκωσία μεριά και δεν αλλάζει.
Είμαστε στην «Ιθάκη», το αγαπημένο μου εστιατόριο στην καρδιά της πόλης. Γύρω μου, οι αγαπημένοι μου. Στην παρέα έχει προστεθεί και η μικρή Ελένη. Κοιμάται ήσυχα στο καροτσάκι της και όταν ξυπνάει κοιτάει ψηλά τις βουκαμβίλιες. Είναι η πρώτη της επίσημη έξοδος και φαίνεται να το χειρίζεται πολύ καλά Όταν η πουά τούρτα μου φτάνει στο τραπέζι, η σερβιτόρα με ρωτάει ευγενικά αν έχει τοποθετήσει ορθά τα κεράκια μου στο κέικ. Χαμογελώ. «Ναι, σαράντα τρία, όχι τριάντα τέσσερα», απαντάω. Φευγαλέα περνάει η εικόνα μου στα τριάντα τέσσερα. Όχι! Σαράντα τρία είμαι και δεν το αλλάζω. Η κάθε ηλικία έχει τη χάρη της, λένε. Το σημαντικό είναι να είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου, συμπληρώνω εγώ. Σβήνω τα κεράκια μου. «Again!», φωνάζει ο Πέτρος και πάμε για άλλη μια γύρα.
Σαράντα τρία λοιπόν! Μικρές ρυτίδες στο πρόσωπο και λεπτές λευκές κλωστές στα μαλλιά. Δε βαριέσαι. Το μέσα είναι πιο σημαντικό. Όταν λάμπει το μέσα, εκπέμπει αρκετό φως και προς τα έξω. Το χαμόγελο ομορφαίνει τον άνθρωπο. Το γέλιο ακόμα πιο πολύ. Ευτυχώς γελάω ακόμα δυνατά, με την ψυχή μου. Το να σε αγαπούν και να αγαπάς είναι πολύτιμο. Το να αγαπάς εσύ τον εαυτό σου, εξίσου. Φροντίζω να μου το υπενθυμίζω αυτό καθημερινά.
Το βράδυ στο σπίτι κοιτάω ξανά την κάρτα που μου έφτιαξε το Δεσποινάκι. Αγαπώ τα μπαλόνια. Όταν τα αφήνεις ελεύθερα να πετάξουν στον ουρανό ίσως πονάς λιγάκι μέσα σου. Μετά βλέπεις τα παιδάκια να κοιτάνε ψηλά, να σηκώνουν το δάκτυλο προς τον ουρανό και να αναφωνούν «Κοίτα! Ένα μπαλόνι!». Τότε ξέρεις πως έκανες το σωστό. Τα όμορφα είναι για να τα μοιράζεσαι. Ανεβαίνει η αξία τους κατακόρυφα.
Σαράντα τρία λοιπόν! Από το γενέθλιο τραγούδι της Δέσποινας κρατάω το «παντού να σκορπίζεις της λάμπας το φως». Απορρίπτω «τις τρίχες στα αυτιά», καθαρά για λόγους αισθητικής. Κρατάω επίσης τα μπαλόνια και τις στοίβες με τα φιλιά. Γιατί τα μπαλόνια με κάνουν να ονειρεύομαι και τα φιλιά μου ζεσταίνουν την καρδιά.
Αγαπώ.
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.