Όλα γύρω σου και μέσα σου είναι ζωή κι έγινε μόνο για να τη ζήσεις
Μια νέα μέρα ξημέρωσε.
Θαρρείς πως θα ‘ναι ίδια με την προηγούμενη.
Μα δε θα ‘ναι…
Καμιά μέρα δεν είναι ίδια με την άλλη, όπως κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με τον άλλον.
Καθετί σε αυτήν την παράξενη δημιουργία ετούτου του κόσμου χαρακτηρίζεται από τη μοναδικότητα του και είναι ευχάριστα ή δυσάρεστα απρόβλεπτο.
Σήκωσε τα μάτια σου ψηλά.
Ταξίδεψε στο γαλανό του ουρανού.
Όχι.. μη μένεις στις αράδες μου!
Μόνο σήκωσε τα μάτια και πέτα στο απέραντο γαλάζιο!
Νοιώσε πόσο χαώδες είναι κι εμείς τόσο μικροί.
Συνειδητοποίησε πως αυτό δε θα πάψει να υπάρχει, εμείς όμως θα φύγουμε μια μέρα.
Κανείς δεν ξέρει το πώς και το πότε ακριβώς.
Ξέρουμε μόνο πως θα φύγουμε, πως το πέρασμα μας από αυτόν τον κόσμο είναι πολύ σύντομο, ίσα με μια αναπνοή.
Ίσως πρόκειται για ένα όνειρο, σ’ έναν ύπνο βαθύ ενός περίεργου πλάσματος.
Ίσως να ‘ναι μια πλάνη.
Μπορεί πάλι να ‘ναι ένα αστείο ή ένα πείραμα σε μια παράλληλη ζωή σε κάποια άλλη διάσταση.
Ό,τι κι αν είναι όμως, είναι κάτι πολύτιμο, είναι η δική μας ζωή, που οφείλουμε να τη ζήσουμε.
Να πάρουμε εμείς το τιμόνι της και να την οδηγήσουμε όπως και όπου εμείς ποθούμε.
Εμείς… όχι οι άλλοι!
Και σε αυτό το ταξίδι ένα είναι σίγουρο.
Θα υπάρξουν φορές που θα χάσουμε το δρόμο μας, φορές που θα στρίψουμε λάθος γιατί κάτι μας ώθησε να το κάνουμε, φορές που θα νοιώσουμε τα μάτια μας να κλείνουν και κατάκοποι θα σβήσουμε για λίγο τη μηχανή.
Όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε!
Πρέπει να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής.
Μας περιμένει.
Γιατί όλοι οι κύκλοι πρέπει να κλείνουν.
Νόμος συμπαντικός μέσα στους πολλούς.
Σήκωσε λοιπόν τα θλιμμένα σου μάτια.
Αγνάντεψε το υπέροχο και ατέρμονο γαλάζιο.
Καμάρωσε τα αγέρωχα πουλιά που αγνοούν επιδεικτικά τη βαρύτητα και χορεύουν παθιασμένα στο χορό της δικής τους ζωής.
Γέλα με τα σχήματα που παίρνουν τα σύννεφα, καθώς παίζουν ανέμελα σαν μικρά παιδιά με τα ύψη και τους αγέρηδες.
Δέξου σαν μεταλαβιά στα χείλη σου τις άξαφνες στάλες μιας καλοκαιρινής βροχής.
Σήκωσε το βλέμμα σου λοιπόν στον ουρανό!
Κλείσε έπειτα για λίγο τα μάτια σου, φυλακίζοντας μέσα τους το γαλήνιο μπλε του.
Και δες.
Και σκέψου.
Και νοιώσε.
Πως όλα μα όλα μέσα σου και γύρω σου είναι Ζωή.
Και έγινε μόνο για να την ζήσεις!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
Πόσο απόλυτα με αγγίζει η κάθε λέξη σου Κατερίνα!!!