15 Ιουλίου 2020
Share

Μια χρωστούμενη ελευθερία

Post Views: 2
Σούρουπο, ο κόσμος λιγοστός και οι φωνές ελάχιστες. Ίσα που ακούγονται κάποιες. Πιστεύω πως είναι η πιο ιδανική ώρα για μια βόλτα στη θάλασσα. Ακόμη και αυτή, τώρα πια έχει ηρεμήσει. Γαλήνια και όμορφη φαντάζει. Ήρθε η ώρα να ξεκουραστεί, να μείνει μόνη της, είχε δύσκολη μέρα γεμάτη βουή, παντού φωνές και άνθρωποι που την ταλαιπώρησαν.
 
Κάπως έτσι νομίζω νιώθουμε και εμείς κάποιες φορές, κουρασμένοι από όλα. Μια ψυχική εξάντληση, ο νους ταλαιπωρημένος ψάχνοντας απαντήσεις σε ερωτήματα μπερδεμένα. Να νιώθεις την ανάγκη να αδειάσει το μυαλό. Να γεμίσουν οξυγόνο τα πνευμόνια, στιγμές που αισθάνεσαι ότι χάνεσαι. Κομμένη πνοή και αδύναμο σώμα.
 
Ας καθήσω λίγο εδώ, στην άκρη, να νιώσω το χάδι του νερού στα πόδια μου. Η μυρωδιά της θάλασσας με αγκαλιάζει, έτσι όπως αυτήν το ολόγιομο φεγγάρι. Η σκέψη μου αρχίζει το ταξίδι, άνοιξαν οι πόρτες του μυαλού και ο θόρυβος ξεκίνησε. Ψίθυροι τρελαίνουν το είναι μου, δεν μπορώ να ξεφύγω από δαύτους,
ζούνε μέσα μου και κρατούν γερά. Φορές φορές, θαρρώ με χλευάζουν εσκεμμένα, γελούν μαζί μου μπας και νιώσω ντροπή. Θέλουν να με φέρουν στο σημείο της έκρηξης. Να με οδηγήσουν μέσα από την ντροπή στο φως.
 
Έτσι νιώθω. Με οδηγούν οι σκέψεις και ο θυμός, σαν να έχασα τον προσανατολισμό μου. Με έχει ρουφήξει το μαύρο και χάθηκα. Έπεσε το σκοτάδι μέσα μου και έχασα τον δρόμο. Ο πόνος και το βάρος της ψυχής, ολοφάνερα. Οι δαίμονες ξυπνούν και τρέχουν, ακούω το γέλιο τους, έχουν στήσει χορό και κουβέντα μέσα μου, ρωτούν και απαντούν ταυτόχρονα. Μου μιλά η συνείδηση, λέει όλα αυτά που γνωρίζω μα ποτέ δεν τόλμησα να φωνάξω. Βλέπεις, αγαπώ τους ανθρώπους, δε θέλω να τους πληγώνω και ας στήνουν γλέντι επάνω μου αυτοί.
 
Έχω απόλυτη επίγνωση και αντίληψη, απλά τους άφησα για λίγο να παίξουν το παιχνίδι τους και να χαρούν.
Με το όποιο κόστος, λειτούργησα συνειδητά όπως και αυτοί. Άντεξα, δεν έσπασα και αν λύγισα δε με είδανε. Εγώ λοιπόν, θα έρχομαι κάθε σούρουπο εδώ, παρέα με τη θάλασσα να καθαρίζω το μυαλό μου, μέχρι να φύγουν όλοι οι δράκοι. Μέχρι τη μέρα που θα νιώσω ελεύθερη και τότε θα στήσω εγώ το δικό μου χορό. Αν μη τι άλλο, μου το χρωστάω.
 
Στέλλα Α.
Post Views: 2

About Στέλλα Α.

Μπορεί επίσης να σας αρέσει