Η μέρα περνάει σχετικά εύκολα και γρήγορα.
Υπάρχει το φως, που ενίοτε, διακόπτει τη ροή των σκέψεών μου – το μισώ αυτό, κάθε φορά.
Ύστερα, καθώς έρχεται το δείλι, αρχίζω να κοιτάω προς τα μέσα. Ανάβω τον εσωτερικό μου φακό και ψάχνω, ψάχνω…
Η ώρα πέρασε. Άλλη μια μέρα κοιμήθηκε. Σε αντίθεση με’ μένα.
Χώνομαι στο κρεβάτι, κλείνω σφιχτά τα μάτια. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα σωθεί η μπαταρία του. Ναι, καλά! Έτσι νόμιζα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μου έρχονται όλα.
Έρχεσαι εσύ, που είσαι μέσα μου, αλλά μόνο το βράδυ, μέσα στην ευλογημένη ησυχία, μπορώ και σε ψάχνω.
Σε φτιάχνω, κομμάτι – κομμάτι. Σε ερωτεύομαι. Ξέρω τον τρόπο που σε θέλω, ξέρω πως θέλω να σε συναντήσω. Ξέρω, ήδη, τι θα ήθελα να σου πω.
Ένα δεν ξέρω: Σε ποια κουκκίδα του σύμπαντος υπάρχεις;
Άραγε, σκέφτεσαι κι εσύ, όπως εγώ;
Με ψάχνεις; Με λαχταράς; Ονειρεύεσαι; Προσεύχεσαι να βρούμε ο ένας τον άλλον; Μοιράζεσαι αυτό που νιώθεις ή κλείνεσαι σαν στρείδι, από ανασφάλεια και δισταγμό; Ζεις; Απαντήσεις, δε γνωρίζω ακόμα. Μόνο ακούω αυτό που έχω μέσα μου και με ταλανίζει: Ναι, κάπου υπάρχεις. Αν σταθούμε τυχεροί, να είσαι σίγουρος ότι θα καταλάβουμε ότι έφτασε η στιγμή μας.
Έλα, βιάσου, τρέξε! Είμαι εδώ και σε περιμένω, από καιρό…
Είμαι έτοιμη, αγάπη μου!
Εύη Μαυρογιάννη
