Αισθήσεων ύμνος
Λατρεύω να σε κοιτάζω. Χρώματα της ίριδας δημιουργούν την οπτασία της μορφής σου.
Αχόρταγα σε ορέγομαι. Πεινώ για το σάρκινο πόθο σου. Διψώ για τη δροσερή γοητεία σου.
Γεύομαι το ανέφικτο της θωριάς σου. Γλυκιές εξάρσεις κυριεύουν τους γευστικούς κάλυκες του νου. Σκέψεις που βιαίως ελευθερώνονται σαν από κλουβιά εγκλεισμένες. Η αύρα σου· άκρως ερωτεύσιμη, καθίσταται δύσκολο να της αντισταθείς.
Οσφραίνομαι την ευωδιά της ακαταμάχητης έλξης σου.
Αγγίζω επιδερμικά την επιθυμία σου και σφίγγω δυνατά τη σαγήνη σου.
Ακούω γοργούς σου ανομολόγητους χτύπους και βαθιές βεβιασμένες ανάσες σου. Παλεύουν να επιβληθούν στης στιγμής την ανυπέρβλητη ένταση. Πέντε οι θνητές αισθήσεις όμως η ενσυναίσθηση έρχεται αέρινη πεμπτουσία εκτός τους, να υπερισχύσει όλων.
Αφουγκράσου.
Νιώσε.
Παραδώσου.
Αδιάκοπα και ολοκληρωτικά. Μόνο τότε, οι ίδιες θα έχουν εκπληρώσει τη σύντομη αλλά μαγευτική· γήινη αποστολή τους.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
