Κόκκινο σακ βουαγιάζ
Πήρα το κόκκινο σακ βουαγιαζ και με προσεκτικές και απαλές κινήσεις έχωσα μέσα τα όνειρά μου. Δεν ήθελα να τα διαπραγματευτώ. Ήμουν απόλυτη. Αυτά ήταν τα όνειρά μου. Θα έπαιρναν ζωή. Αν όχι εδώ, αν όχι τώρα, ίσως πιο μετά. Ίσως κάπου αλλού.
Το μόνο σίγουρο ήταν πως δε θα κουτσουρεύονταν. Ούτε θα στριμώχνονταν σε καλούπια μέσα. Κανένα όνειρο δεν αναπνέει σε καλούπια.
«Υπάρχει πάντα το κόκκινο σακ βουαγιαζ», είπα στον εαυτό μου. Με αυτό τα όνειρά μου θα γύριζαν τη γη.
Και αν δεν έβρισκαν στη γη αυτό που έψαχναν, θα τα έκανα εγώ κορδέλες και θα τα κρεμούσα πάνω στα αστέρια.
«Κάλιο να τα βλέπω με το κεφάλι ψηλά παρά κουτσουρεμένα», σκέφτηκα.
Ιωάννα Πιτσιλλή
* Από την ποιητική συλλογή « Ράβδοι πλαστελίνης»
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
