Από κόκκινο σταΦΙΛΟΙ…

Σε ένα μικρό wine bar στην Μητροπόλεως, βρέθηκα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι και καθώς άκουγα μια γνώριμη κι αγαπημένη μελωδία, όλα άρχισαν να μοιάζουν τόσο ποιητικά, σαν μια νέα ενδιαφέρουσα γνωριμία που σε συνεπαίρνει κι ο χρόνος χορεύει γύρω της.
 
Το πρόσωπο πλησίασε το κρασί, το άρωμα ανέλαβε το ρόλο του, συστήθηκε, έκανε το πρώτο βήμα. Τα χείλη ακούμπησαν το ποτήρι και ύστερα απαλά, μεταξωτά, κύλησε το κρασί σαν αίνιγμα. Κατέκλυσε και κατέκτησε τον ουρανίσκο. Διηγήθηκε την ιστορία του, εκφράστηκε, ανοίχτηκε, παρουσίασε τον εαυτό του, τα χρόνια του, τα αρώματα του και τα μυστικά του.
 
Όλες οι αισθήσεις είχαν βουβό διάλογο με το κρασί κι έτσι, αυτόματα, ήρθαν στην επιφάνεια μνήμες. Ίσως από την πρώτη φορά που μύρισα τη γη, τον καπνό από τα ψημένα κάστανα το χειμώνα, όταν πριν χρόνια γεύτηκα ένα αποξηραμένο σύκο, όταν πρωτοδοκίμασα μαύρη σοκολάτα, όταν γεύτηκα φρέσκο βούτυρο απτό χωριό ή όταν μύρισα τα κόκκινα τριαντάφυλλα στον κήπο της γιαγιάς.
 
Στο τέλος λοιπόν αυτής της περιπέτειας, έγινα “πλουσιότερη”. Για κοίτα! Δημιούργησα μια νέα ανάμνηση.
Είναι που το κρασί είναι ένας ζωντανός οργανισμός, θα σου φερθεί όπως το αντιμετωπίσεις, ανάλογα με το πως θα το φροντίσεις. Θα σου ξυπνήσει γεύσεις κι αρώματα που έχεις συναντήσει σε διάφορα μονοπάτια της ζωής σου. Θα σου φέρει στην επιφάνεια μνήμες και παράλληλα θα σου δημιουργήσει καινούργιες.
 
Το κρασί αναπνέει, εξελίσσεται, ωριμάζει. Είναι σαν τον άνθρωπο. Θέλει τρυφερότητα, αφοσίωση και αγάπη. Θέλει το χρόνο του για να σου δείξει τον καλύτερο εαυτό του. Πρέπει να το σεβαστείς και να το εκτιμήσεις για να σε αφήσει να το καταλάβεις…
 
 
Ηρώ Καμπούρη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *