Η συνέχιση της πορείας εν μέσω αμήχανου Καλοκαιριού
Χαίρετε. Τελειώνει και ο Ιούλης του πιο αμήχανου καλοκαιριού που έχω ζήσει στα σαράντα χρόνια που είμαι σε αυτή τη γη. Ας μην γελιόμαστε. Ύστερα από μια πρωτόγνωρη και επί της ουσίας ακυρωμένη Άνοιξη από την καραντίνα, θα ήταν παράλογο να αλλάξει με τη μια η διάθεση και ο διακόπτης σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Θα ήταν αφύσικο και μη ανθρώπινο. Ναι, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ξεχνάμε και αυτό είναι άλλοτε για καλό και άλλοτε για κακό. Απλά δε γίνεται να ξεχαστεί όλο αυτό που ζήσαμε τόσο γρήγορα. Να μην ξεχνάμε εξάλλου ότι ο ιός είναι ακόμα εδώ.
Μπορεί να παίζει κρυφτό μαζί μας και εμείς οι ίδιοι να τον έχουμε ξορκίσει στην προσπάθεια μας να ξαναχτίσουμε τη ζωή μας, τις επαφές και τις συνήθειες μας σε μια κανονική βάση. Η πανδημία άφησε γερά κοινωνικά και οικονομικά σημάδια σε όλες τις χώρες, πόσο μάλλον στη δικιά μας που έζησε και μια δεκαετία σχεδόν Μνημόνια. Ύστερα από μια τέτοια παγκόσμια κρίση, όπως αυτή του 2020, οι άνθρωποι κοιτάνε αφενός να επιβιώσουν και αφετέρου να βρουν ρυθμούς και μια ισορροπία στη ζωή που να τους γλιτώσει από την τρέλα τη δικιά τους και των καιρών.
Σε αυτό το αμήχανο καλοκαίρι, χαίρομαι διπλά όταν βλέπω φίλους και γνωστούς να κάνουν τις μικρές αποδράσεις, να συνεχίζουν με τους στόχους, τα όνειρά τους, τη γκρίνια για την καθημερινότητά τους. Σημαίνει ότι δε γονάτισαν. Πληγώθηκαν, φοβήθηκαν, δίστασαν αλλά συνέχισαν την πορεία τους. Ποτέ δε φοβήθηκα την κίνηση, την αναζήτηση. Μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθη κατά καιρούς αλλά όσο κινείσαι συνεχίζεις να ζεις, να γνωρίζεις, να ελπίζεις. Την ακινησία φοβάμαι, την αργή μετατροπή ενός ανθρώπου σε αγέλαστη πέτρα. Σε όσους λοιπόν αρχίσατε τις διακοπές και σε όσους ετοιμάζεστε, εύχομαι να πάρετε τις απαιτούμενες ανάσες. Η πορεία θα είναι μακρά αλλά διάολε έχετε αποδείξει ότι δε σας πτόησε ποτέ αυτό.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
