Ένα τραγούδι
Ένα τραγούδι, το τραγούδι μας. Σαν φιτίλι που μόλις άναψε έβαλε φωτιά στη γεμάτη από αναμνήσεις μπαρουταποθήκη του μυαλού μου. Εικόνες, φιλιά, αγκαλιές, σκόρπια λόγια με κατακλύζουν. Θυμάμαι την πρώτη εκείνη φορά που οι ματιές μας συναντήθηκαν. Πέρασες από δίπλα μου αγγίζοντάς με τόσο ανεπαίσθητα, τόσο φευγαλέα. Το άρωμά σου με μέθυσε και η ανάσα σου με έκαψε όταν ταξίδεψε στο λαιμό μου.
Στράφηκα προς το μέρος σου και τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Είδα φουρτούνα στη θάλασσα των ματιών σου, μα αφέθηκα να παρασυρθώ στη δίνη που με κύκλωσε. Σανίδα σωτηρίας τα χείλη σου, απάνεμο λιμάνι η αγκαλιά σου. Έτσι νόμιζα. Δεν έβλεπα τα κύματα που σιγά σιγά ορθώνονταν γύρω μου προσπαθώντας να με βουλιάξουν. Βρέθηκα να κολυμπώ κόντρα σε ρεύματα δυνατά και να παλεύω με Σκύλλες και με Χάρυβδες.
Δεν άντεξα. Η πολυκαιρισμένη από τα “ταξίδια” σου σανίδα που μου πρόσφερες δεν κατάφερε να με κρατά στην επιφάνεια όταν το χρειαζόμουν. Το απάνεμο και ασφαλές λιμάνι σου έγινε πέλαγο βαθύ που φούσκωνε πλέον συχνά και με βασάνιζε. Έφυγα. Κι έμειναν να μου θυμίζουν τη “φουσκωθαλασσιά” σου κάποιες μελωδίες κι ένα τραγούδι. Το τραγούδι μας.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
