Στα χρόνια της Πανδημίας

Τι πάει σωστά και τι πάει λάθος; Οι απόψεις πολλές και αντικρουόμενες μεταξύ τους. Ένα σημείο μας βρίσκει σύμφωνους όλους, πως η ζωή μας έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί!

Βιώσαμε τη λεγόμενη «καραντίνα». Και αν έχει χυθεί μελάνι γι’ αυτήν την περίοδο, και αν έχει ξεκατινιασθεί κόσμος στα σχόλια, η σούπερ ευκαιρία για διχασμό, με τόσο άπλετο χρόνο για ξόδεμα, έκατσε στην κυριολεξία κουτί. Οι μεν και οι δεν, οι δεν και οι μεν και τούμπαλιν…

Στ’ αλήθεια όμως τι μας δίδαξε όλη αυτή η ιστορία; Έσκασε σαν βόμβα μεγατόνων και ανέτρεψε την καθημερινότητά μας. Μήπως τελικά τη χρειαζόμασταν; Μήπως πηγαίναμε κατά διαόλου και μία συμπαντική σφαλιάρα θα ήταν ιδανική για να ταρακουνηθούμε λίγο;

Κλειστήκαμε σπίτι, κληθήκαμε να έρθουμε αντιμέτωποι με τους εαυτούς μας, την οικογένεια μας, τους σημαντικούς άλλους στη ζωή μας. Κάναμε τους απολογισμούς μας, ανακεφαλαιώσαμε και επαναπροσδιοριστήκαμε με βάση τις καινούριες συνθήκες. Κάποιοι γνωριστήκαμε με τη φύση, τα παγκάκια, τις φόρμες και τον καφέ στο χέρι, κάποιοι ανακαλύψαμε το περπάτημα, την αξία των ζώων και φερθήκαμε ίσως με περισσότερη ευγένεια στους ανθρώπους που έμειναν πίσω για τη δική μας εξυπηρέτηση. Κάποιοι μάθαμε πως οι στιγμές ευτυχίας δεν αγοράζονται, κάποιοι συνειδητοποιήσαμε πως το κυνήγι του πλούτου και οι ατελείωτες ώρες εργασίας στην περίοδο της «καραντίνας» δεν είχαν να μας προσφέρουν το παραμικρό.

Καθώς πλούσιοι και φτωχοί κινούμασταν με τον ίδιον τρόπο και λογοδοτούσαμε για την έξοδο μας, καθάρισε για λίγο ο αέρας από τους «δήθεν», από τη διαδικτυακή επιδειξιμανία, «του τι φόρεσα», «πού βγήκα» και «τι έφαγα», «με ποιον αγκαλιάστηκα», «πόσο ερωτευμένος είμαι» κ.α. Αυτή η σφαλιάρα λοιπόν, είναι διαρκείας και έρχεται με δόσεις και λίγο-λίγο.

Βλέποντας την κιβωτό του Νώε χθες και συζητώντας με τον άντρα μου, (μιας και οι προβληματισμοί μου πολλοί για το μέλλον), έπεσε στο τραπέζι το ζήτημα της προσωπικής μας κιβωτού. Ποια είναι η προσωπική μας κιβωτός τελικά; Οι άνθρωποί μας, οι πολλοί δικοί μας άνθρωποι που μας βλέπουν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, στα πάνω μας και στα κάτω μας, στα ωραία μας και στο μαύρο μας το χάλι. Αυτοί λοιπόν που γίνονται φρούριο και μας περιθάλπουν, αυτοί που φροντίζουν να μη βουλιάξουμε, αυτοί που αφουγκράζονται τον πόνο μας, μας συμπονούν και μας καταλαβαίνουν χωρίς να αρθρώσουμε λέξη.

Γιατί ετούτος ο κόσμος φίλε μου, έχει μπάσει νερά από παντού και το μπατάρισμα είναι πολύ κοντά. Για τους πολλούς δεν είσαι τίποτα, είσαι ένας αριθμός ακόμη, για την κιβωτό σου όμως είσαι όλος ο κόσμος, είσαι αναντικατάστατος και χωρίς εσένα η ζωή τους θα είναι κενή και μάταιη. Γι’ αυτό φρόντισε την με όλο σου το είναι, δώσε της όλη σου την ενέργεια και όλη σου την αγάπη, γέμισε την με όμορφα συναισθήματα και στιγμές που αξίζουν. Προσπάθησε ν’ αποβάλεις τον εγωισμό από μέσα σου, αγκάλιασε, φίλα, φέρσου όμορφα. Δώσε και πάρε χαρά!

Η κιβωτός σου είναι η μοναδική που θα σε κρατήσει στις φουρτούνες. Μην το ξεχνάς ποτέ! Και αν κάποια στιγμή χαθείς και τα νερά τα φέρεις εσύ μέσα της, (όπως λέει και η παροιμία: «τα καράβια βουλιάζουν από μέσα»), συλλογίσου τι είναι αυτό που έχει αξία τελικά και αν ο κόσμος καταστρεφόταν με ποιους ανθρώπους θα επέλεγες να τον ξανάφτιαχνες από την αρχή;

Μοσχούλα Σολάκη