Όχι, δεν αγκαλιάζουν τα φαντάσματα
Πάψε να μου λες για τα χαμένα σου όνειρα.
Αυτά που δεν άγγιξες.
Αυτά που δε σε μέθυσαν ποτέ με τα πλάνα αρώματά τους.
Αυτά που δε σε τράβηξαν ποτέ να στροβιλιστείς μέσα στην παραζάλη τους.
Πίκρα, δε λέω.
Και απωθημένα.
Κι είναι άσχημο πράγμα τα απωθημένα.
Ξέρεις όμως ποιο πονάει περισσότερο;
Περισσότερο πονάει ‘κείνο το όνειρο που ήρθε, ενώ είχες πάψει πια να το περιμένεις.
Κείνο το όνειρο που ήρθε και έκατσε στέμμα στα μαλλιά σου κι όλη η πλάση γονάτισε στα πόδια σου.
Κείνο το όνειρο που ήρθε τρυφερά σαν άνεμος νοτιάς και φύσηξε στο δρόμο σου ζωή.
Μα χάθηκε…
Έσβησε σιγά σιγά, τρεμάμενο κερί.
Καμβάς που έλιωσαν δειλά και χύθηκαν κατάχαμα τα εξαίσια χρώματά του.
Κι έπαψε ο αγέρας.
Και χλόμιασε δίχως αγέρα η ζωή.
Ίσως να είναι ευλογία που το έζησες.
Ίσως να είναι αχαριστία που το κλαις.
Μα η ζωή κι η ευτυχία είναι στο τώρα.
Και στο αύριο, που θα φέρει μπροστά μας το κάθε τώρα.
Όχι.
Δεν μπορούν να σε αγγίξουν, να σε αγκαλιάσουν, να σε χαϊδέψουν τα φαντάσματα.
Όχι.
Δε γαληνεύει με μνήμες η ψυχή…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
