Άλικα φιλιά
Ένας μικρός λόφος ανταλλάσσει γλυκά στο στόμα φιλιά με μια λίμνη αλμυρή. Εκεί μου άρεσε μικρή να ψάχνω κόκκινες παπαρούνες. Δεν ξέρω τι με έκανε πάντοτε να αγαπώ τόσο πολύ τις παπαρούνες. Ίσως γιατί στις παπαρούνες αρέσει να ξεφυτρώνουν στα πιο τρελά μέρη κάθε που η εποχή γυρίζει σε άνοιξη. Ίσως για την απαράμιλλη ομορφιά και το έντονο κόκκινο τους χρώμα. Ή επειδή ανοίγουν τα πέταλά τους μόνο μια μέρα ενώ τις υπόλοιπες τα βλέπουν να σκορπάνε στου ανέμου το χορό. Στέλνοντας άλικα φιλιά στου κόσμου τα χλωμά τα μάγουλα.
*Από την Ποιητική Συλλογή « Ράβδοι Πλαστελίνης »
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
