Όχι άλλα μόνα παιδιά στο σχολείο!

Είναι κι εκείνα τα παιδιά που τούτες τις μέρες έχουν έναν παραπάνω λόγο να μην αδημονούν να ανοίξουν τα σχολεία. Όχι γιατί θα περιοριστεί ο ελεύθερος χρόνος τους και θα πρέπει να ακολουθήσουν ένα αυστηρότερο πρόγραμμα στην καθημερινότητα τους.

Όχι γιατί θα ξυπνάνε βαρυγκομώντας πιο νωρίς και θα πρέπει το κύριο μέλημα τους να είναι πια το διάβασμα και όχι τα levels στα αγαπημένα τους ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Όχι γιατί θα υπάρχει πίεση και ένταση στο σπίτι, όσον αφορά το θέμα των μαθημάτων κι όποιος γνωστός ή συγγενής τα συναντάει θα τα ρωτάει εκνευριστικά  πως πάει το σχολείο.

 

Αλλά, γιατί για άλλη μια χρονιά θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωπα με το φριχτό συναίσθημα της μοναξιάς και της απόρριψης. Για άλλη μια χρονιά το διάλειμμα και η ώρα η κενή θα είναι ο εφιάλτης τους, ενώ το κουδούνι για μέσα θα γίνεται ο από μηχανής θεός τους. Για άλλη μια χρονιά θα αναχωρούν για το σχολείο με σφιγμένο το στομάχι τους και μπερδεμένο το μυαλουδάκι τους θα ψάχνει να απαντήσει όλα αυτά τα αλλόκοτα “γιατί” που τα τυραννούν, σχετικά με το τι δεν πάει καλά με τον εαυτό τους, τον οποίο δυστυχώς κατηγορούν ασύστολα και άσκοπα.

 

Αλλά αυτό το τελευταίο δεν το ξέρουν. Δεν έχουν ακόμα την επίγνωση της διαφορετικότητας των πάντων κι έτσι δεν μπορούν να αποδεχτούν τη δική τους και το γεγονός ότι δεν ευθύνονται γι αυτήν. Δεν έχουν την ωριμότητα να κατανοήσουν ότι η δική τους διαφορετικότητα είναι αυτή που τους χαρακτηρίζει και τους καθιστά μοναδικά και ασύγκριτα όντα σε αυτή τη ζωή και την πλάση κι ότι είναι φυσιολογική, ενώ παράλληλα το πρόβλημα έγκειται σε αυτούς που δεν την αποδέχονται, σε αυτούς που εμμένουν να θέλουν να βλέπουν τους ανθρώπους γύρω τους ως μια σειρά από επαναλαμβανόμενα μοτίβα.

 

Ναι.. Είναι κι εκείνα τα παιδιά που δεν έχουνε τη στόφα του αρχηγού, δεν έχουνε τη ρέντα του νικητή, το θάρρος του τολμηρού και την αυτοπεποίθηση του δημοφιλή. 

Ή εκείνα που απλώς έτυχε να μην έχουνε όμορφο πρόσωπο, μαλλιά και μάτια και καλοφτιαγμένο  κορμί.  Αυτά που έτυχε να εμφανίσουν πρόβλημα στην όραση τους και να είναι αναγκασμένα να φορέσουν γυαλιά ή στα δόντια τους να βάλουν σιδεράκια. Κι ίσως να έχουνε και μια λίγο αλλόκοτη περπατησιά. 

Κι αν συμβεί και συνδυαστούν περισσότερα από ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, τότε το πρόβλημα γιγαντώνεται με γεωμετρική πρόοδο.

 

Είναι, αγαπητοί μου συνάνθρωποι, εκείνα τα παιδιά  που θα τα δεις στο διάλειμμα να κάθονται μόνα τους, σε μια συγκεκριμένη συνήθως γωνία, όπου για κάποιο λόγο νιώθουν ασφάλεια, και να τρώνε το κολατσιό τους. Αν φυσικά δεν τους το έχει ρίξει κάτω “κατά λάθος” κάποιο άλλο παιδί.

Είναι εκείνα τα παιδιά που στέκονται λίγο πιο πέρα και παρακολουθούν παραπονεμένα τα άλλα παιδιά που παίζουν μπάλα, βόλεϊ, κουτσό ή οποιοδήποτε άλλο ομαδικό παιχνίδι. Παρακάλεσαν μία, δύο, τρεις και δεκατρείς, μα κουράστηκαν πια να τους απαντάνε: “σε λίγο” ή “την άλλη φορά”. Ή ακόμα χειρότερα να τους λένε : “δεν είσαι καλός, θα μας χαλάσεις το παιχνίδι”.

 

Είναι εκείνα τα παιδιά που οι συμμαθητές τους δεν τα καλούν ποτέ στα γενέθλια τους κι ακόμα χειρότερα δεν πάνε ούτε στα δικά τους. Και μένουν στο τέλος της βραδιάς να γυρνούν στο σπίτι με ένα σωρό δώρα και φιλιά από συγγενείς και φίλους της οικογένειας, αλλά με μια πολύ πικρή γεύση στην ψυχή, αφού κάνεις από “εκείνους”, που όλο το βράδυ περίμεναν με ανυπομονησία, δεν ήταν εκεί. Δε θα μιλήσει κάνεις την άλλη μέρα στο σχολείο για το πάρτυ τους, κανείς δε θα τους πει πόσο ωραία ήταν η τούρτα τους και πόσο όμορφα πέρασε, κανείς δε θα τα ρωτήσει αν τους άρεσε το δώρο του.

 

Είναι αυτά τα παιδιά που ίσως κουβαλούν στο dna τους τη συστολή, τη δειλία, την ανασφάλεια. Ίσως οι γονείς τους ή κάποιος από αυτούς να είναι έτσι, λες κι είναι κάποιο έγκλημα αυτό που πρέπει να τιμωρηθεί. 

Και δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις είθισται να κατηγορούνται πρώτα οι γονείς. Είναι ο πιο εύκολος και βολικός στόχος. Γιατί δεν είδαν τα σημάδια εγκαίρως; λένε. Γιατί δε δυνάμωσαν το παιδί τους; Μήπως αυτοί το έκαναν έτσι; Γιατί δεν το τρέξανε σε ειδικούς όταν έπρεπε; 

Δε θα μπω στη διαδικασία να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις, ούτε να τους εξηγήσω τι σταυρό κουβαλάνε αυτοί οι άνθρωποι. Όποιος έχει τη διάθεση να προβληματιστεί και να καταλάβει, θα καταλάβει. 

Το θέμα είναι ο καθένας να εστιάζει στη δική του κοινωνική συμπεριφορά και στα δικά του τυχόν λάθη. 

 

Ναι. Οι γονείς που έχουν αυτά τα παιδιά οφείλουν να τα βοηθήσουν με τον όποιο τρόπο να βγαίνουν δυνατά και ανθεκτικά στην κοινωνία. Όμως και οι άλλοι, εκείνοι που έχουν τα παιδιά με τους πολλούς φίλους, το χιούμορ και τη μαγκιά που “αρμόζει” και “απαιτείται” στην ηλικία τους, οφείλουν να τα μάθουν πως όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη χαρά, στη φιλία, στην κοινωνικότητα. Πως όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και πως κάποιοι από αυτούς χρειάζονται λίγη παρότρυνση παραπάνω για να κάνουν κάτι. Πως μια γλυκιά κουβέντα ή έστω ένα χτύπημα στον ώμο κι ένα: “έλα να παίξεις μαζί μας” είναι υπεραρκετά για να κάνουν έναν συμμαθητή τους ευτυχισμένο.

 

Πολλές φορές οι πράξεις μας ή οι “μη πράξεις” μας είναι καθοριστικότατες για τη ζωή κάποιων ανθρώπων γύρω μας. Κι η ειρωνεία είναι ότι συνήθως εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα. 

Επίσης, είθισται να κάνουμε πως δε γνωρίζουμε, ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά, πως αυτό που για μας είναι απλό, φυσιολογικό και δεδομένο, κάποιος άλλος πολύ κοντά μας μπορεί να το ονειρεύεται και να το λαχταρά όσο τίποτα άλλο.

 

Ας μάθουμε να βλέπουμε λιγάκι πιο έξω από την πόρτα του σπιτιού μας. Ας μπούμε στον κόπο να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε ότι εκείνα τα άλλα παιδιά, τα “διαφορετικά” από το δικό μας, είναι κι αυτά παιδιά του ίδιου Θεού, έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια δικαιώματα με το δικό μας παιδί. 

Άλλωστε ποιος ξέρει; Μπορεί αύριο μεθαύριο και το δικό μας παιδί να εκδηλώσει κάπου μια συμπεριφορά, που ίσως να μη θεωρείται “φυσιολογική” απ’ τους πολλούς. Το σκέφτεται άραγε ποτέ κανείς αυτό;

 

Ας μάθουμε λοιπόν στα παιδιά μας πως η διαφορετικότητα υπάρχει, παντού και πάντα, και μας αφορά όλους. Ας διδάξουμε στα παιδιά μας να απλώνουν το χέρι, όχι μόνο για να προσφέρουν ένα αγαθό σε κάποιον που το χρειάζεται, αλλά και για να πιάσουν ένα άλλο χέρι προκειμένου να τραβήξουν έναν άνθρωπο από το βούρκο της συστολής και της μοναξιάς.

 

Εύχομαι από τα τρίσβαθα της ψυχής μου να μην υπάρξει πλέον κανένα παιδί που θα ρωτήσει με παράπονο και αφέλεια: “Μαμά.. εμένα γιατί δε με καλούν ποτέ σε γενέθλια;” 

Κανένα παιδί να μη φτάσει στην απόγνωση να πει στους συμμαθητές του: “Θα κάνω ότι μου πείτε αν με αφήσετε να παίξω μαζί σας..” 

Καμιά μάνα να μην πληροφορηθεί ξανά από άλλη μάνα, που βρέθηκε τυχαία στην αυλή του σχολείου την ώρα που παίζανε τα παιδιά, ότι είδε να βρίζουν γελώντας και να διώχνουν κοροϊδεύοντας το δικό της παιδί.

Και καμιά δασκάλα ή δάσκαλος να μην ισχυριστεί ξανά ότι δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα από όλα αυτά και ότι όλα είναι καλά.

 

Ήμουν κι εγώ παιδί δειλό και ντροπαλό. Φορούσα γυαλάκια και έτρεχα περίεργα όπως μου έλεγαν περιγελώντας με. Κι ένιωθα πως δε με ήθελε κανένας. 

Στα εννέα μου χρόνια κι ενώ παίζαμε τζαμί στην αλάνα της γειτονιάς, εγώ πήγα και κάθισα μοναχή μου πίσω από ένα αντίσκηνο (μεγάλος σεισμός, Θεσσαλονίκη 1978). Ένιωθα καλύτερα εκεί. Ήρθε τότε ένα κορίτσι, που εκείνη την ημέρα πρωτοεμφανίστηκε, από την “άλλη” γειτονιά,  με ρώτησε γιατί καθόμουν μόνη μου και κυριολεκτικά με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε πίσω στο παιχνίδι. Σε λίγη ώρα το ξαναέκανα. Κι αυτή τη φορά ήρθε, μου έπιασε το χέρι και δε μου το άφησε ποτέ ξανά. Ούτε εγώ το δικό της. Έγινε η φίλη μου, η αδερφή μου, ο “σταθμός” που άλλαξε την πορεία της ζωής μου, η αφορμή και η αιτία που έγινα αυτό που έχω γίνει! 

 

Εγώ ήμουν τυχερή. Οι περισσότεροι δεν είναι.. 

 

Ας μην αφήνουμε στην τύχη τη μοίρα των παιδιών μας. Η τύχη χτυπάει πόρτες χωρίς να ξέρει τι κρύβεται από πίσω. Πολλές φορές μάλιστα χτυπάει πόρτες που δεν την έχουν και τόση ανάγκη. 

Εμείς όμως μπορούμε να κρυφοκοιτάξουμε πίσω από τις πόρτες, να προβληματιστούμε και να κρίνουμε ποιές πρέπει να χτυπήσουμε, να γίνουμε το χέρι το ευλογημένο που θα προσφέρει αγάπη και χαμόγελο. 

Το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση, ανθρωπιά και ενσυναίσθηση. 

Κι αν δεν το κάναμε ως τώρα, ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσουμε. 

Τώρα λοιπόν, μαζί με τα σχολεία! 

 

Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά του κόσμου.