18 Σεπτεμβρίου 2020
Share

Το τέλος σ’ ένα έργο που θα χάσεις

Post Views: 13

Κι αναρωτιέσαι τι γίνονται οι άνθρωποι όταν τους χωρίζουν; Χάνονται; Μα όχι, είναι εκεί… Στην οθόνη του κινητού σου, να σε κοιτούν από ‘κει και να κατεβάζεις το βλέμμα, γιατί μέσα σου ξέρεις. Είναι εκεί…. στο ποτήρι σου, όταν βαφτίζεις τη βαρετή σου πίκρα γεύση τους. Είναι εκεί… στο τσιγάρο σου, να καίγεσαι όπως καίγονται.

Είναι στην κορυφή που φοβήθηκες να ανέβεις. Είναι στο λαχείο που καταχώνιασες στο συρτάρι, χωρίς να εξαργυρώσεις, επειδή υπολόγισες το φόρο. Είναι εκεί, στο παράσημο που αρνήθηκες, στα γαλόνια που  ξήλωσες… Είναι εκεί, στα γκολ που έχασες, γιατί έμαθες να σκοράρεις μόνο από στημένες μπάλες. Είναι στο όνειρο που έμεινε μισό, σαν ξύπνησες απότομα για να ζήσεις τον εφιάλτη της ρουτίνας σου, υπηρέτης της σύμβασης.

Είναι εκεί, στα τραγούδια που ακούς και σιγοψιθυρίζεις. Τους βλέπεις στο φεγγάρι που φωτίζει τις νύχτες και διαβάζει τους μύχιους πόθους σου. Είναι στη θάλασσα που φοβήθηκες να ξανοιχτείς, μήπως τυχόν και ναυαγήσεις. Και δε λυπάσαι που ναυαγείς μες στη στολή σου. Φώλιασαν στην έσω έρημο της καρδιάς σου, και ξεπετάγονται σαν όαση.

Είναι εκεί… η μυρωδιά τους ζωντανή, η γεύση τους παρούσα σ’ εκείνο το φιλί το ατελείωτο, που διέτρεξε όλο σου το είναι, που σου ‘δώσε ξανά ζωή, λες και γεννήθηκες τότε. Είναι παντού, στην άσφαλτο, στις διαδρομές σου την αυγή. Είναι στην προσευχή σου… όπως δεν παύεις ποτέ να είσαι στη δική τους. Είναι το τέλος σ’ ένα έργο που θα χάσεις,  επειδή λυπηθηκες να πληρώσεις όλο το εισιτήριο..

Ανθή Γεώργα

Post Views: 13

About Ανθή Γεώργα

Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.

Μπορεί επίσης να σας αρέσει