Μετριούνται οι φορές που ερωτευόμαστε;
Η αλήθεια είναι πως χάθηκα λίγο ψάχνοντας το συγκεκριμένο θέμα. Έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν μεμονωμένα με τον έρωτα ως κινητήριο δύναμη στη ζωή ενός ανθρώπου και με τα “είδη” του, αν μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε το μεγαλειώδες αυτό συναίσθημα.
Το σίγουρο είναι πως όσο υπάρχουμε, έχουμε δικαίωμα σε αυτό που ονομάζεται έρωτας!
Υπάρχουν ένα σωρό διαφορετικές έννοιες που αφορούν στον έρωτα και του προσδίδουν διαφορετική αξία ανάλογα με την ηλιακή μας ωριμότητα. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει όλα εκείνα τα διαφορετικά στάδια όπως αυτά αναφέρονται σε διάφορες έρευνες, όμως δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν βιώσει ένα ή κανένα (!) στάδιο του καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου τους.
Αξίζει να αναφερθεί εδώ πως, άλλο ενθουσιασμός, άλλο έρωτας, άλλο αγάπη. Δεν πρέπει να μπερδεύουμε την επιθυμία και την έντονη έλξη με την αγάπη. Η αγάπη είναι ένα από τα βασικά συστατικά της ζωής.
Οι άνθρωποι, όσο διαφορετικοί και αν είμαστε, έχουμε περίπου τις ίδιες υπαρξιακές ανάγκες και μία από αυτές είναι η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε άνευ όρων.
Ερωτευμένοι γεννιόμαστε έτσι και αλλιώς!
Όταν όμως αρχίζουμε να ορίζουμε το “μέσα” μας, νιώθουμε την ανάγκη να μοιραστούμε κάθε συναίσθημα. Έτσι δημιουργείται ο πρώτος μας έρωτας, εκείνος των παιδικών μας χρόνων. Κύριο χαρακτηριστικό του, η αγνότητα.
Είναι αυτό που ονομάζουμε, πρώτη αγάπη.
Το επόμενο στάδιο αφορά στον αμέσως επόμενο έρωτα της ζωής μας, αυτόν που τα ανατρέπει όλα και συνήθως συνοδεύεται από πόνο, θλίψη, απώλεια και αρνητικά συναισθήματα. Θα μπορούσε να είναι η πρώτη μας σχέση ανεξάρτητα με τη διάρκεια της, μα ταυτόχρονο θα μπορούσε να είναι ο “παθιασμένος έρωτας” της ζωής μας. Και στις δύο περιπτώσεις η κατάληξη είναι η ίδια. Ο έρωτας αυτός, είναι περιορισμένης διάρκειας και συνήθως μας καθορίζει. Αυτό συνήθως το ονομάζουμε δύσκολη αγάπη.
Έτσι, με άλλα θέλω πλέον και διαφορετικά κριτήρια τις περισσότερες φορές, αρχίζουμε να αναζητούμε εκείνο που φαντάζει “ιδανικό” στα μάτια μας και ο καθένας μας το εκφράζει με διαφορετικές λέξεις αντίστοιχα. Αν λάβουμε υπόψη όσα οι έρευνες αναφέρουν, ότι δηλαδή ερωτευόμαστε κατά μέσο όρο τρεις φορές στη ζωή μας, ίσως καταλήξουμε με το πέρασμα του χρόνου σε αυτό που ονομάζουμε ώριμη αγάπη.
Μπορεί να μη συνάδει με την “ιδανική” του μυαλού μας, ωστόσο μας διδάσκει να είμαστε αληθινοί και όχι τέλειοι!
Γιατί στην εποχή που διανύουμε μπορεί όλοι να αναζητούμε την αληθινή αγάπη όπως λέμε, αλλά κανείς μας δεν είναι διατεθειμένος να δώσει κάτι από τον εαυτό του προκειμένου εκείνη να αναπτυχθεί,αφού όλοι μας έχουμε “κουμπώσει” για να προστατευτούμε.
Η αγάπη είναι ένα δώρο της ίδιας της ζωής, όμως έχει μεγάλη σημασία να αναγνωρίσεις πρώτα τα θέλω σου και να αγαπήσεις τον εαυτό σου πριν την αναζητήσεις.
«Μια μέρα, σύντομα, ίσως σε σαράντα χρόνια, δεν θα ζει κανείς από αυτούς που με έχουν γνωρίσει. Τότε θα είμαι πράγματι νεκρός – όταν δηλαδή δεν θα υπάρχω πια στη μνήμη κανενός. Σκέφτηκα ότι κάποιος, που είναι πολύ ηλικιωμένος είναι το τελευταίο ζωντανό πλάσμα πάνω στη γη που έχει γνωρίσει κάποιο άλλο άτομο ή κάποιο πλήθος ατόμων προσωπικά και που τώρα έχουν φύγει από ζωή.
Όταν το άτομο αυτό πεθάνει, πεθαίνει μαζί του και το πλήθος αυτών, εξαφανίζεται από τη ζωντανή μνήμη.
Αναρωτιέμαι, για μένα ποιος θα είναι αυτός ο άνθρωπος, τίνος ο θάνατος θα με κάνει να πεθάνω πραγματικά;»
Yalom
(πηγή)
Θα μου επιτρέψετε να συμπληρώσω εδώ πως, το μόνο που θα μείνει ζωντανό μετά το φυσικό θάνατο μας, είναι η αγάπη ακόμα και οι άνθρωποι με τους οποίους τη μοιραστήκαμε έχουν ολοκληρώσει την πορεία τους σε αυτή τη γη!
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
