Ψάχνοντας το τέλειο
Βρήκα και αγάπες με ωραίο περιτύλιγμα, μα μέσα σάπιες. Έζησα και έρωτες χλιαρούς, με όμορφή ψυχή όμως.
Μα δε με κάλυψαν. Ήθελα όλο το πακέτο. Θα το έβρισκα με κάθε θυσία. Αυτό μου άξιζε, πίστευα. Και όλο έψαχνα, και όλο έπεφτα σε λάθος σχέσεις. Και οι μήνες περνούσαν. Τα χρόνια κυλούσαν. Τα γούστα μου παρέμειναν τα ίδια. Οι απόψεις μου σταθερές για πάνω από τριάντα χρόνια. Ήθελα το ένα και μοναδικό για μένα. Να έχει αγνό χαρακτήρα. Να βλέπεται εξωτερικά. Να έχει υγιή ερωτική ζωή. Μια καλή δουλειά. Να έχει τα ίδια γούστα με μένα.
Όσο έψαχνα το τέλειο, δεν έδινα σημασία στις ματιές κάποιων, που λαχταρούσαν για ένα μου χαμόγελο. Αδιαφορούσα αν δε μου κέντριζε κάτι την προσοχή. Υπήρξαν άτομα που μ’ έκαναν να περνάω καλά μαζί τους. Να ανοίγομαι. Να γελάω. Άλλα πάντα ήθελα κάτι παραπάνω. Είχα τον πήχη μου ψηλά. Ή ο εγωισμός μου ήταν στην άκρη της μύτης μου; Και μου το έλεγαν οι φίλοι μου: “Κουνήσου άνθρωπε μου… περιμένοντας να φανεί το τέλειο, σου διαφεύγει το ξεχωριστό που περνάει από δίπλα σου.”
Μα πού να τους ακούσω εγώ! “Θα φανεί “, τους έλεγα. Και περίμενα. Έψαχνα. Μα τίποτα. Ώσπου μια μέρα είδα το είδωλο μου στον καθρέφτη. Είχα ήδη γκριζάρει. Οι ρυτίδες έκαναν μικρά αυλάκια στα μάτια μου. Το πρόσωπο μου ήταν θαμπό. Με κοιτούσα για πολλά λεπτά. Ο χρόνος ξεκίνησε να περνάει από πάνω μου. Τα σημάδια του, είχαν εγκατασταθεί στο δέρμα μου.
Να πάρει! Δεν κατάλαβα πότε μεγάλωσα. Η μοναξιά, μου χτυπούσε το κουδούνι. Μα δεν τόλμησα να ανοίξω. Περίμενα ακόμη να φανεί το τέλειο ξαφνικά μπροστά μου. Περίμενα. Περίμενα. Περίμενα. Και έμεινα, στο περίμενε.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
