Το μέτρημα: ένας οδυνηρός απολογισμός
Όταν κλείνει ένα αλισβερίσι, αρχίζεις να μετράς. Τι πήρες και τι έδωσες, αν κέρδισες ή αν έχασες.
Το πιο πικρό σαν μετράς είναι που σκέφτεσαι πόσα ακόμα είχες να δώσεις και τώρα πια πρέπει να τα αποσύρεις σε κάποια σκοτεινή γωνιά της ψυχής σου, όπως ένα κατεστραμμένο προϊόν που το καταχωνιάζεις πρόχειρα στην αποθήκη.
Το μέτρημα λοιπόν..
Ένας οδυνηρός απολογισμός. Ίσως να είναι ένας ακόμα μηχανισμός άμυνας, προκειμένου να προστατέψεις τη σακατεμένη σου ψυχή, σαν νιώθεις πως δε θα βαστάξει άλλο πόνο.
Ίσως γιατί με κάτι θα πρέπει να απασχολήσεις το μυαλό σου, για να μη σκέφτεται το κενό παρόν και το τρομακτικό αύριο χωρίς εκείνον.
Κι αρχίζεις λοιπόν να μετράς. Και πάντα βγαίνεις να χάνεις και να κλαις τα χρωστούμενα.
Κι αρχίζεις να φωνάζεις και να βρίζεις κι αυτόν και τον εαυτό σου.
Αυτόν, που ήταν τόσο λίγος και ανεπαρκής για σένα τελικά.
Κι εσένα, γιατί δεν μπόρεσες να το δεις ή το έβλεπες, αλλά έκανες τα στραβά μάτια.
Και μετράς, μετράς, μετράς. Με πείσμα, με οργή, με μένος εναντίον του οφειλέτη σου, μετράς ακατάπαυστα!
Όμως όχι..
Αργά ή γρήγορα, ζυγώνει η στιγμή που το μέτρημα σε αρρωσταίνει. Έρχεται πάντα η στιγμή που συνειδητοποιείς πως δεν έχει καμία απολύτως σημασία πόσα έδωσες και πόσα πήρες, πόσα δε θα δώσεις και πόσα δε θα πάρεις ποτέ, πόσες λαβωματιές απαριθμείς σε καρδιά και μυαλό.
Όχι διάολε!
Τίποτα δεν έχει πια σημασία! Μόνο το ότι δεν είναι πια εδώ. Μόνο το ότι δε θα είναι ποτέ πια ξανά εδώ,
να σε ματώνει για να θυμάσαι ότι στις φλέβες σου κυλάει αίμα κατακόκκινο,
να σου ανασταίνει την ελπίδα με μια λεξούλα τόση δα και να βγάζεις φτερά αετίσια στους ώμους σου και να ορμάς στους αιθέρες!
Και τότε, το μέτρημα γίνεται ουρλιαχτό που σκίζει τη νύχτα, σκίζει τη σιωπή, σκίζει στα χίλια το θυμό και κάθε άλλη άμυνα.
Πετάς τευτέρια!
Μολύβια σπας!
Και παύεις να μετράς.
Γιατί κατά βάθος ξέρεις πως κανείς δεν είναι λίγος. Δε διακρίνονται οι άνθρωποι σε “λίγος” και “πολύς”. Απλώς ή αγαπάνε ή δεν αγαπάνε.
Ούτε θες πίσω όσα έδωσες, αφού ήτανε δώρα της ψυχής σου. Κι αυτά που δε θα ζήσεις ποτέ δεν έχουν νόημα, αν τα ονειρευόσουνα μόνο εσύ.
Το πείσμα τώρα δίνει τη θέση του στο δάκρυ και στον πόνο η οργή. Κι είσαι ένα κουρέλι, που μόλις κι ανασαίνει.
Το μόνο που πρέπει πλέον να μετράς είναι ο χρόνος. Τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες. Όσο κι αν χρειαστεί, για να πεις ότι ξέχασες.
Ναι..
Ο χρόνος είναι το μόνο φάρμακο, για να ξεγελαστείς ότι ξέχασες!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
