Πώς μπορώ; Ώρες-ώρες απορώ
Πώς μπορώ; Ώρες-ώρες απορώ. Πώς μπορώ ν’ ακροβατώ; Μια στον ουρανό, μια στο βυθό. Τη μια να παλεύω με τα κύματα και να χαμογελάω στο Θεό με σιγουριά, πως όλα τα μπορώ και την άλλη να σκέφτομαι πως θ’ αφεθώ στο ρεύμα κι όπου με βγάλει. Ίσως δεν πρέπει ν’ απορώ. Ίσως δεν υπάρχουνε οι ισορροπίες που απεγνωσμένα αναζητάω. Ίσως έτσι να έρχεται η ισορροπία. Μια στιγμή να γελάς και να νιώθεις γεμάτος ακόμα και για τα δύσκολα που ζεις και την άλλη να σε πνίγει το παράπονο κι ένα κουφό, μουγκό, τυφλό γιατί.
Πώς μπορώ να ισορροπώ σ’αυτό το τεντωμένο σχοινί κι όμως τις περισσότερες φορές να καμαρώνω σαν ζογκλέρ, περήφανος για τα νούμερα του; Γι’ αυτό συχνά, πολύ συχνά γράφω, τραγουδώ κι “οπλίζω” τη μηχανή μου. Και δε θα ομολογήσω σε κανέναν τη σειρά συχνότητας με την οποία κάνω το καθένα. Ναι! Αυτός είναι ο τρόπος μου να περπατώ στα τεντωμένα σχοινιά, σαν να’ ναι πλακόστρωτα στενάκια κάποιου νησιού, που χαζεύω κι απολαμβάνω τις ομορφιές τους. Δεν είμαι μόνο εγώ! Υποθέτω πως είμαστε πολλοί αλλά σκόρπιοι. Κι ίσως όλοι αυτοί που είναι σαν κι εμένα να ‘χουν χειρότερα θεριά να παλέψουν. Ακόμα και με θέματα υγείας. Ένα χειροκρότημα κι ένα φιλί σ’εκείνους…
Είμαι νέα ακόμα για τόσους εχθρούς που έχω γύρω μου. Με κούρασε μα δεν με πληγώνει πια αυτός ο κόσμος. Τον έμαθα από νωρίς καλά! Σε σχέση με άλλων τα θεριά όμως είμαι ευλογημένη. Μπορεί να πέρασα κύματα μα όλη αυτή η μπάρα ξεκαθάρισε το τοπίο εμπρός μου. Η ομίχλη χάθηκε και στην ακτή βρήκα τους ανθρώπους μου. Είδα ένα νέο κόσμο. Τώρα μαζί παλεύουμε στις τρικυμίες… Λες και δεν με έμαθα ποτέ, ακόμα απορώ πώς μπορώ να το κάνω αυτό. Έτσι, ν’ ακροβατώ από τη λύπη στη χαρά και τούμπαλιν. Έχω τις δυσκολίες μου όπως όλοι, μα υπάρχουν άλλοι με ιστορίες τραγικές, που ποτέ δε γίνανε έργο που είχε happy end! Όμως εγώ για το μέσα κόσμο μου μιλώ, που έχει στην καρδιά τόσο παράδεισο όση και κόλαση.
Βασικά σ’ έναν παράδεισο κατοικώ μονίμως, μα μου ‘χει μάθει η ζωή πως υπάρχουν κι οι φωτιές. Με θλίβει αυτή η πραγματικότητα κι ας υποκρίθηκα πριν μια παράγραφο πως δεν μ’ αγγίζει πια… Απλά, να, είναι που προσπαθώ να είμαι προσγειωμένη για να μην απογοητεύομαι, μα τα φτερά των ονείρων μου, μ’ ένα τσακ και μια μικρή αφορμή με οδηγούν προς τα πάνω. Άλλωστε ευθεία δείχνει η γραμμή της καρδιάς μονάχα όταν κοιμηθεί για πάντα.
Έτσι ακροβατώ και με τις μουσικές μου! Μία με χαρούμενα τραγούδια χορεύοντας πετώ, κι άλλωτε με λύπη στην καρδιά, πατώ στη γη, στα σκοτεινά, για να με γλυκάνουν στίχοι του πόνου, που νιώθω πως με νιώθουν!
Νένα Μπατσκίνη
