Όλα επιστρέφουν αναπόφευκτα

Ένα διαφορετικό συναίσθημα σε κάθε μου αναπνοή. Μου πήρε καιρό να σκέφτομαι. Ανησυχώντας αν θέλω να εξομολογηθώ για αυτό το στοιχειό που για χρόνια έγινε ο εφιάλτης μου, ενώ ήμουν ξύπνια.

Είμαι η Ιωάννα και ήμουν κι εγώ από τους “προνομιούχους”. Αυτός ο αριθμός. Ο ”7 στους 10” που είχε την τιμή να χτυπηθεί από τις κρίσεις πανικού. Είναι λέει τόσο δημοφιλές φαινόμενο πλέον που το τι αγχολυτικό παίρνει ο καθένας, έχει γίνει highlight σε συζητήσεις. Εγώ θυμάμαι για χρόνια να ντρέπομαι που έγινα αδύναμη. Ένιωθα το κεφάλι μου να βουίζει κάθε φορά που βρισκόμουν σε μέρος με πολύ κόσμο. Να παρατάω το καρότσι με τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ και να φτάνω σπίτι λουσμένη από τον κρύο ιδρώτα, και η μόνη μου σωτηρία κάτι ροζ χαπάκια, που ήταν, μου είπαν, για το καλό μου.

 

Άλλες μέρες, δεν ήθελα να γυρνάω ούτε στο σπίτι. Ένιωθα τους τοίχους να κινούνται σαν να ήθελαν να με συνθλίψουν. Θυμάμαι να έχω μαζί μου πάντα ένα μπουκάλι με νερό για να μη στεγνώσει ο λαιμός μου, μην τυχόν και κλείσει, και δεν μπορώ να ανασάνω και πεθάνω. Να προσπαθώ να εξηγήσω στους δικούς μου ανθρώπους πώς νιώθω, να ζητώ βοήθεια και να μου λένε, “στο μυαλό σου είναι. Είσαι δυνατή εσύ, μη φέρεσαι ηλίθια.” Πόσο δίκιο είχαν…

 

Τώρα όμως μπορώ να το δω. Τότε όχι. Τότε έκλαιγα και απορούσα, πώς δεν έβλεπαν τον πανικό στα μάτια μου. Την ανάσα που έβγαινε με κόπο, το βλέμμα του φόβου μου. Νοσούσε ο νους τότε. Κάθε μέρα ήμουν και κάποια αρρώστια. Καλά διαβάσες, ήμουν, όχι είχα. Απορώ πως δεν ανακάλυψα και καμία καινούργια, ικανή με είχα.

 

Τη μια μέρα έγινα καρδιοπαθής. Έμφραγμα. Τα χέρια μου να μουδιάζουν, το στήθος μου να πονάει αφόρητα και να μην μπορώ ν’ ανασάνω. Φεύγω από τη δουλειά, που έφτασα να πηγαίνω με ταξί, γιατί να μην πεθάνω την ώρα που οδηγούσα. Όχι, δεν έπαθα κάτι τέτοιο, τη δουλειά μου όμως την έχασα… Ποιος και πόση υπομονή να έχει σ’ έναν υποχόνδριο υπάλληλο;

Άλλοτε πάλι ο πονοκέφαλος σηματοδοτούσε από εγκεφαλικό μέχρι όγκο. Η αξονική δε δείχνει κάτι, ούτε και η μαγνητική. Εγώ έχω κάτι, οι γιατροί δεν ξέρουν, που έφτασαν να με καλωσορίζουν όταν μ’ έβλεπαν στις εφημερίες.

 

-Καλώς την. Τι έχουμε σήμερα; “Γελοίοι” έλεγα, “γαμώ τα διπλώματα σας. Όταν τα τεζάρω, να δω τι θα λέτε μετά…”

Νοσούσε το μυαλό. Δεν άντεξε το άγχος. Και οι μέρες γίνονταν ίδιες και χειρότερες. Ένα ζόμπι. Ένα ζόμπι όμως που ζήταγε την ανάσα του πίσω. Όλα όσα μου έκλεψαν με βίαιο τρόπο οι κρίσεις και έπρεπε να τα πάρω πίσω. Έπρεπε να κολυμπήσω, να βγω στην επιφάνεια κι όχι να βυθίζομαι στη λήθη και να σκεπάζω το πρόβλημα με το ροζ περίβλημα του χαπιού. Αυτή ήμουν; Αυτή; Το κακό ήταν μέσα μου. Εγώ το δημιούργησα. Και κατάντησα να με λυπάμαι.

Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τη στιγμή που έσκισα τη συνταγή του γιατρού και πέταξα τα υπόλοιπα κουτιά του ψεύτικου κόσμου. Του ήρεμου κόσμου, που πάντα ήθελα κι επειδή δεν μ’ άφηνε το άγχος να έχω, έφτασα εκεί που έφτασα. Μου λένε πως έκανα άσχημα. Μου είπαν ότι θα ξανάρθει, όπως τότε. Σε άσχετη στιγμή, και μάλιστα σε στιγμή που δε θα υπάρχει και λόγος, το μυαλό θα πέσει εκεί ξανά. Μα όποιος το έζησε, ξέρει και θα συμφωνήσει. Όλα είναι στο μυαλό. Και μετά από κάτι τέτοιο, η δύναμη που ξέρεις ότι έχεις δε θα σ’ αφήσει να σκύψεις ξανά το κεφάλι…

 

* Ένα βιωματικό κείμενο. Πριν αρκετά χρόνια, με συναισθήματα που ευχόμουν να μην επιστρέψουν. Δε θέλει πολύ τελικά. Μα αυτή τη φορά δεν είμαι μόνη. Ένα χέρι με σηκώνει από την άβυσσο. Θα το ζήσω ξανά και θα το σκοτώσω ξανά.