Πότε θα σε φτάσω;

Πάνω σε ένα λεωφορείο χωρίς προορισμό. Σε τέσσερις τροχούς που γυρνούν ασταμάτητα τρέχοντας προς το άγνωστο. Προσπαθούν να το φτάσουν, να το αγγίξουν. Με παρασύρουν μαζί τους σε ένα ταξίδι· αναμνήσεων,
προσδοκιών, φυγής.

Αναζητώ το μέρος που δε θα σε θυμίζει. Το σύμπαν που το όνομά σου δε θα ανασύρει μνήμες. Που η σκέψη σου δε θα με κόβει σαν λεπίδα πυρωμένη από τον έρωτά σου.

Η λευκή γραμμή του οδοστρώματος κατευθύνεται ιλιγγιωδώς προς τα πίσω. Στο παρελθόν. Σε εσένα. Στο ραδιόφωνο ο Λαυρέντης σιγοτραγουδά «πόσο σε θέλω» και πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει τους στίχους. Πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται.

Πόσο σε θέλω μάτια μου… Κι ας το αρνιέμαι. Κι ας πετώ το αίσθημα στο καλάθι των αχρήστων. Η ομίχλη περονιάζει το είναι μου και καλύπτει τα δάκρυά μου. Λείπει το φως μου και ο κόσμος μου φαντάζει αδειανός.
Λείπεις εσύ κι έκτοτε η ομίχλη κάλυψε τον ήλιο…

Σε αναζητώ μάτια μου. Όπως αναζητώ την αυγή κάθε νύχτα σκοτεινή. Όσο κι αν τρέχω μακριά σου, σε σένα θα επιστρέφω. Η φυγή μου με φέρνει σε σένα. Πότε θα σε φτάσω;

Φιλίνα Ιγνατιάδου