Σαράντα έξι λοιπόν!
Δε θα πω… πως πέρασαν τα χρόνια. Μεγάλωσα πια και δε θέλω να χάνω το χρόνο μου κοιτώντας πίσω. Θέλω να βλέπω μπροστά. Και έχω ακόμη πολλά να δω, να μάθω, να ζήσω και να νιώσω. Πλέον εκτίμησα ένα πολύτιμο διαμάντι που έχουμε όλοι μας και λέγεται “σιωπή”. Η οποία σε βγάζει από δύσκολες καταστάσεις.
Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω πως δεν πρέπει να σπαταλώ τις ώρες μου με λάθος ανθρώπους. Πως πρέπει να αγκαλιάζω πιο συχνά όσους αγαπώ. Πως εκπτώσεις στην ψυχή μου δε θα κάνω. Πως οι φίλοι είναι πράγματι μετρημένοι στα πέντε δάχτυλα μου. Πως φεύγω από οτιδήποτε μου χαλά τη διάθεση. Πως πηγαίνω όπου βρίσκω γαλήνη μέσα μου. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο, ούτε να περιμένω.
Η ζωή δεν είναι μόνο ωραία και μοναδική, αλλά μια συνεχόμενη δοκιμασία. Νιώθω ευγνώμων και για τις δυσκολίες. Αλίμονο αν πω ότι όλα είναι ρόδινα ή να απαιτώ να μου έρχονται όλα καλά. Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι σαν ευχή, θα ήταν να έχω πάντα όσα έχω και αυτή τη στιγμή. Ποτέ δε μου άρεσε η ρουτίνα της συνήθειας. Είμαι μια γυναίκα που δε θα πω ότι νιώθω παιδί μέσα μου, αλλά νιώθω γυναίκα 46 ετών. Ξέρω ποια είμαι και τι θέλω. Ξέρω όμως και το λόγο της ύπαρξης μου, και αυτός είναι τα παιδιά μου. Και όπως λέει η Γλυκερία “δεν έχω πολλά όλα να (σας) τα χαρίσω”.
Υ.Γ: Να με χαίρεστε!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
Πολύ αληθινό το κείμενο σου Εύη. Αγγίζει κάθε ευαίσθητη χορδή της ψυχής.