Ράβδοι Πλαστελίνης
Από της γειτονιάς το μικρό βιβλιοπωλείο
αγόρασα χρωματιστές ράβδους πλαστελίνης.
«Για το παιδί;», με ρώτησαν.
«Για το παιδί», τους είπα.
Γύρισα ανυπόμονη στο σπίτι.
Πέταξα την τσάντα στην παλιά καρό μπρεζέρα.
Κάθισα στο πάτωμα μπροστά από το ξύλινο του χολ το τραπεζάκι.
Ανασήκωσα τα μανίκια και έπιασα να φτιάχνω χρωματιστά όνειρα.
Πότε δεν έπιαναν τα χέρια μου.
Μήτε στη ζωγραφική, μήτε στο ράψιμο, μήτε και στα μαστορέματα.
Μα τούτα εδώ μου φάνταζαν απίθανα ωραία!
Τα κοίταζα ξανά και ξανά γεμάτη περηφάνια.
Τα πήρα προσεκτικά και τα ακούμπησα στο πλαστικό τραπέζι της αυλής
κάτω από το αγιόκλημα.
Ήθελα ο ήλιος να τα δει, να τα αγγίξει.
Πέρασαν οι γείτονες και έμειναν με το στόμα ανοιχτό να τα κοιτάνε.
«Για το παιδί;», με ρώτησαν.
«Για το παιδί», τους είπα.
Και ας ήξεραν καλά πώς μάνα εγώ δεν έγινα ποτέ…
Ιωάννα Πιτσιλλή
Από την ποιητική συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης»
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
