Κοφτερό μαχαίρι

Μια ολοζώντανη μνήμη έμπηξε το κεντρί της στο σώμα μου στην προσπάθειά της να υπερνικήσει την απουσία.

Με το τσίμπημα αναβλήθηκε ξεραμένο αίμα στιγμών λησμονημένων. Ξεραμένο πρόχειρα, τεχνητά, τακτοποιημένο κάτω από το δέρμα. Καλυμμένο με υγιή στοιβάδα κυττάρων. Μην τυχόν και φανεί στο φως και διαταράξει την ώρα κενής ησυχίας που μου έχω επιβάλει.

Το ξεραμένο αίμα έχει λίγο κι από σένα, απ’ όταν έγινες δότης, τάχα πως θα μ’ έσωζες. Ασύμβατος όμως, ρέζους ατομικό, ρέζους εγωιστικό.

Δες τα χέρια σου καλέ μου. Έχουν αίματα ακόμη. Ρέζους συντροφικό, ρέζους αγαπητικό. Δες τα χέρια σου καλέ μου. Έχει μείνει ένα κομμάτι ψυχής πάνω στο μαχαίρι που κρατάς.

Κατερίνα Αλεξοπούλου