Τον τελευταίο καιρό πνίγονται οι άνθρωποι. Ολοένα και αυξάνονται τα ανθρώπινα, συναισθηματικά ναυάγια, Και δε θέλουν να σωθούν. Τους βλέπεις από μακριά, δεν έχουν καμιά διάθεση. Και να τους πετάς σχοινιά, σωσίβια αυτοί αρνούνται να σωθούν. Σε αυτά τα γκρίζα νερά των εσωτερικών τους θαλασσών, συσσώρευσαν τα πάντα. Βολοδέρνουν από εδώ και από εκεί με ένα μόνιμο άγχος μέσα τους που δε λέει να φύγει.
Αρνούνται να αποσυμπιεστούν, βολεύονται σε αυτή την κατάσταση, συνήθισαν και είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος της επιστροφής στην κανονικότητα. Έκτισαν τείχη ψηλά, απροσπέλαστα και κανένας δεν είναι ικανός να εισβάλει ειρηνικά εκεί μέσα στο δικό τους βασίλειο. Κρύφτηκαν πίσω από ακριβοθώρητους θρόνους και αυτά τα κόκκινα βελούδα που τους στολίζουν είναι το αίμα της ψυχής τους που το ποδοπατούν.
Αγγίζουν τη μιζέρια καθημερινά, έκαναν ανακωχή μαζί της, συμβιβάστηκαν, τα βρήκαν και μέσα τους υπάρχει ένα τεράστιο κενό που γιγαντώνεται. Θεριεύει, μεγαλώνει και καθημερινά κατασπαράζει κάθε τους κύτταρο. Αυτή τη μόνιμη λύπη που νιώθουν δεν μπορούν να την πολεμήσουν και την αφήνουν μέσα τους να κατοικεί.
Και γίνεται ο πιο επικίνδυνος συγκάτοικός τους. Βαρύ εσωτερικό πλήγμα αυτό για τον άνθρωπο. Ναυαγούν στη στεριά μέσα σε ακριβά ρούχα και φθηνές συμπεριφορές. Βαρύ έγκλημα για την ψυχή τους, πόσο ακριβά θα το πληρώσουν μια μέρα αυτό… Και θα ζητούν παράταση χρόνου και ο χρόνος θα έχει περάσει από πάνω τους αμείλικτος. Ο χρόνος δε συγχωρεί όσους έχουν παρωπίδες και τάσεις αυτοκαταστροφής. Το πέρασμά του είναι η πιο ακριβή και σκληρή τιμωρία. Να βλέπεις το δρόμο της ζωής σου και να αντιλαμβάνεσαι τι έχασες τόσα χρόνια.
Συντριπτική η ήττα που θα υποστούν. Και στο τέλος δε θα τους έχει μείνει τίποτα. Γιατί όλα θα έχουν στριμωχτεί μέσα τους, στο κουτί των αναμνήσεών τους. Και κάποια στιγμή στη ζωή τους θα χρειαστεί να ανοίξουν αυτό το κουτί και θα απαριθμήσουν τις θυσίες και τα ναυάγια τους. Και τότε ούτε οι ίδιοι δεν θα αντέξουν αυτό που επέτρεψαν να γίνει στον εσωτερικό τους κόσμο.
Άνθρωποι ναυαγοί που διάλεξαν να πορεύονται στην φασαρία. Και δεν επέλεξαν ποτέ τους μοναχικούς δρόμους της εσωτερικής τους ίασης. Ψυχές διαλυμένες. Να τους λυπάσαι.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
