Γράμμα στον παππού
Αγαπητέ μέντορα,
Ανταλλάξαμε λέξεις, λόγια, υποσχέσεις. Πολλά από αυτά έμειναν στη σφαίρα της φαντασίας και δεν πρόλαβαν να πάρουν σάρκα και μορφή. Ήθελα τόσα ακόμα να με δεις να πετυχαίνω. Ήθελα να ”πετύχω” και να σταθώ μια μέρα μπροστά σου νικητής. Έδωσες και εσύ μάχες πολλές και εξαντλητικές. Και τις κέρδισες όλες. Σχεδόν!
Το όνειρο μου, να κάνω μπάνιο με τις λέξεις της σοφίας σου. Να ενστερνιστώ τα μαθήματα που σου έδωσε η ζωή. Έτσι μια μέρα έχοντας το χρόνο σύμμαχο και άτομα σαν και εσένα για μέντορες, θα φορούσα τη ζώνη του πρωταθλητή. Θα κέρδιζα τη μάχη αυτήν για όλους μας.
Το όνειρο μου. Ένα όνειρο που γκρεμίστηκε μια για πάντα. Μπορώ ακόμα να τα πετύχω όλα αυτά. Όμως θα λείπεις εσύ. Πώς να σε αφαιρέσω από την εικόνα που έχω στο μυαλό; Στο μυαλό μου, όταν θα φορούσα το στέμμα του πρωταθλητή καθόσουν δίπλα μου. Μου κράταγες το χέρι και χαμογελούσαμε τόσο δυνατά, τόσο αληθινά.
Η εικόνα έχει αλλάξει. Στη θέση σου κενό. Μια μαύρη σκιά. Αρχίζω να φοβάμαι πως θα πρέπει να αρχίσω να σβήνω κι άλλες φιγούρες όσο περνάει ο χρόνος.
Όμως κατάφερες για άλλη μια φορά να μου δώσεις ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Απ’ την ημέρα που έφυγες, εκτιμάω το χρόνο μου παραπάνω. Κάθε στιγμή προσπαθώ να τη γεμίζω με πράγματα που “γεμίζουν” την ψυχή μου.
Ακόμα και τώρα μου δίδαξες πως ο χρόνος πίσω δε γυρνάει. Και η κάθε στιγμή με άτομα που αγαπάμε είναι ευλογία και όχι κάτι που μας ανήκει δικαιωματικά.
Με αγάπη στον δεύτερο πατέρα μου,
Το φίλο μου,
Τον παππού μου.
Γιώργος Χατζηκυριάκου