Έρωτας εγωιστής

Διάβασα προχθές κάτι που με συγκλόνισε.
Η αίσθηση, η αφή, η επαφή
είναι μονάχα δική μας.
Δε νιώθουμε τον άλλον,
παρά μόνο το δέρμα μας,
να αγγίζει τα αγγεία μας.

Απελπισία με γέμισαν τούτες οι λέξεις.
Κι αν νιώσω απ’ τα χείλη σου,
μονάχα τα δικά μου,
πώς θα σε αγγίξω;

Κι αν οι ζεστές σου αγκαλιές
εκπέμπουν μοναχά τη θέρμη μου,
τι νιώθω τόσα χρόνια;

Πόσο εγωιστής είναι ο έρωτας,
αν αγαπά τη δική του σάρκα;

Για ποιο φιλί μιλούν οι ποιητές,
για ποιο κορμί
και ποια αγκαλιά,
διψούν οι πονεμένοι;

Απελπισία κατέκλυσε το είναι μου.
Γιατί να μην μπορώ να σε αγγίξω
κι ας στέκεσαι λίγα εκατοστά μακριά μου;
Ποια κατάρα έριξε ο ουρανός
κι η αίσθηση βυθίστηκε στην ανυπαρξία;

Σαν ναυαγοί που διψούν για γάργαρο νερό
μοιάζουν οι ερωτευμένοι.
Πλέουν σ’ αλμυρούς ωκεανούς,
μα το νερό μονάχα πόσιμο δεν είναι.
Κι έτσι παλεύουν με τον εαυτό τους
να εξατμίσουν το αλάτι,
να αγγίξουν το άλλο τους μισό.
Μα δεν ξαλμυρίζει η θάλασσα
κι ούτε η αίσθηση υπάρχει.

Απελπίστηκα.
Γεννήθηκα για να αγαπήσω
και ποτέ να μην αγγίξω
τον παράδεισο.
Γεννήθηκα για να πεθάνω,
έχοντας νιώσει μόνο το δικό μου σώμα.

Τραγική ειρωνεία κατάντησε ο έρωτας.
Ερωτεύεσαι δυο μάτια, δυο χείλη, μια αγκαλιά
και πάντα ανέπαφα τα αποζητάς.
Σαν το ναυαγό
που πίνει θαλασσινό νερό
κι ας καίγεται το σώμα του απ’ τ’ αλάτι,
κι ας γίνεται η δίψα του ασίγαστη
κι ας μεγαλώνει η φωτιά εντός του.

Γεύτηκε για μια στιγμή παράδεισο.
Κι αξίζει να καεί γι’ αυτό…

Φιλίνα Ιγνατιάδου