Κύκλος
Αυτός ο θόρυβος με ξεκουφαίνει κάθε φορά που κλείνει μια πόρτα. Δεν υπάρχει συνήθεια στην επανάληψη. Δεν υπάρχει αρκετός αέρας στο τίποτα και η ατμόσφαιρα είναι ασφυκτική.
Πού να κοιτάξω τώρα; Πόρτες κλειστές. Κύκλοι κλειστοί. Στόματα σφραγισμένα αφού έμειναν μετέωρες οι λέξεις στα χείλη να τα απειλούν να πέσουν κάτω. Τις άφησα κι εγώ να βγάλουν το άχτι τους και εκείνες έτρεξαν να κρυφτούν φοβούμενες μην παρασυρθούν και ξεσπαθώσουν. Ξεπλήρωσαν τα χρέη τους με τη σιωπή τους.
Ναι, ξέρω. Αξιοπρέπεια το λένε αυτό που έκαναν. Υπάρχει άραγε σωστό και λάθος στον έρωτα; Ποιος το νίκησε με τη λογική. Όποιος το έκανε πόνεσε δίπλα. Και τι είναι καλύτερο; Ένα βουβό αξιοπρεπές τίποτα; Ή ένα παιχνίδι που αν το τολμήσεις ίσως στεφθείς νικητής;
Εγώ πάλι λέω: πώς να εισχωρήσεις σε ένα κύκλο που έκλεισε; Κι αν ο κύκλος σε ήθελε, γιατί έκλεισε; Με πεθαμένα φαντάσματα να παλέψω; Όχι, θα προχωρήσω. Ο κύκλος όταν κλείνει έχει στεγανά. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπάζει από πουθενά. Σφραγίζει…
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
