Το κόκκινο μπαλόνι

Πόλη υγρή. Πρόσωπα στεγνά κι ανέκφραστα.

Άνθρωποι κουρασμένοι.

Σκοτεινές φιγούρες κι όμως, μέρα!

Φθινόπωρο, σε ένα Νοέμβρη θυμωμένο.

Χρώματα καφεκίτρινα, μα χρώματα, υπάρχουν;

Άνθρωποι στους δρόμους να συναντιούνται σαν να μην γνωρίζονται.

Παγερή υποκρισία για μια καλημέρα.

Σιωπηλά κοιτάγματα και κατέβασμα κεφαλιών.

Σκέψεις που τις παίρνει η βροχή, κρυμμένοι λυγμοί κοιτώντας τον ουρανό.

Όνειρα στην εντατική.

Ένα παιδί κρατάει ένα κόκκινο μπαλόνι.

Λίγη χαρά…

Εύη Μαυρογιάννη