Δώσε μου έναν έρωτα που να καταλαβαίνω
Πιάσε εσύ την κρύα μπύρα, φέρε μου κι εμένα ένα ποτήρι κρασί κι έλα να κάτσουμε στο μπαλκόνι. Ν’ αράξουμε και να τα πούμε. Δεν έχω πολλές ιδιοτροπίες, γενικά. Αρνητικά πολλά αλλά ιδιοτροπίες όχι. Βολεύομαι εύκολα. Δεν έχω καλύτερο από λίγη ταλαιπωρία. Ας στρώσουμε να κοιμηθούμε στο πάτωμα απόψε. Στρωματσάδα, όπως λέγαμε μικρά, όταν βρισκόμασταν με τα ξαδέρφια στη γιαγιά. Δε θα παραπονεθώ που δεν είναι βολικό το μαξιλάρι. Ψέματα! Θα παραπονεθώ, αλλά θα γουστάρω και θα γελάω. Πολλά άσχημα, σου λέω, έχω, αλλά ιδιότροπη δεν είμαι. Αυτό το “δεν πειράζει” που λέω συνέχεια, να ‘ξερες πόσο με στοίχειωσε, γιατί πάντα βολευόμουν. Ακόμα και με τα λίγα. Δεν πειράζει. Έκανα υπομονή κι ήρθαν και τα πολλά! Αυτά που θεωρώ εγώ πολλά. Όλος αυτός ο πρόλογος για να σου ζητήσω μόνο κάτι. Θέλω το κρασί να ‘ναι ημίγλυκο και σε ψηλό ποτήρι για να γευτώ κάθε γουλιά πριν από κάθε κουβέντα που θα βγαίνει απ’ τα χείλη μου. Είδες; Φοβάμαι να ζητάω, μην ξεβολέψω. Έτσι έμειναν όσα ήθελα στα αζήτητα!
Φέρε την κρύα μπύρα σου κι ένα κρασί κι έλα ν’ αράξουμε. Να μη μιλήσουμε στημένα. Να μη βάλουμε συγκεκριμένο θέμα για ανάλυση. Ας απολαύσουμε την αμηχανία μας ή έστω τη δικιά μου, μα κάνε πως δεν την καταλαβαίνεις. Έλα να γελάσουμε με κρύα αστεία για να ζεστάνουμε την ατμόσφαιρα! Όσο θα πίνουμε, όλα τα λόγια θα λυθούν από τον κόμπο στο λαιμό και θα γίνουν μόνα τους θέμα για συζήτηση. Ίσως τότε, ανάμεσα σε σοβαρότητα και τρελά αστεία που θα μπλέκονται αρμονικά, ίσως σου πω, “δώσ’ μου έναν έρωτα που να καταλαβαίνω. Κάποια στιγμή, μου είπανε δυο φίλοι, πως δεν αρκεί να δείχνω όσα αισθάνομαι με τον δικό μου τρόπο. Πρέπει, μου είπανε να βρω έναν τρόπο που να τον καταλαβαίνουν κι οι άλλοι.
Δεν έχω αποφασίσει αν συμφωνώ απόλυτα. Ούτε το καταλαβαίνω ακριβώς. Αν δεν είμαι εγώ, τότε ποια να ‘μαι; Εσύ αν δεν είσαι εσύ, ποιος να ‘σαι; Τι νόημα να έχει όλο αυτό; Αν δε μιλούν οι άνθρωποι εξ’ αρχής την ίδια γλώσσα πώς πάει παρακάτω; Σκέφτομαι βέβαια τους ανθρώπους, που σιγά-σιγά έγιναν δικοί μου κι απαντώ μόνη μου στην απορία μου. Ίσως τελικά όλοι μιλάμε άλλη γλώσσα και θέλει χρόνο, ανάλυση, εξηγήσεις και παρεξηγήσεις. Δεν το έχω εμπεδώσει ακόμα τι εννοούσαν με αυτό, μα από όταν μου το είπαν προσπαθώ να εκφράζομαι σε όλους με άλλον τρόπο. Μέσα στους όλους είσαι κι εσύ. Σου λέω δεν το έχω ενσωματώσει ακόμα αυτό, αλλά ίσως σ’ ένα βαθμό να το κατάλαβα, τη στιγμή που θέλησα να στο πω! Δώσ’ μου έναν έρωτα που να καταλαβαίνω! Μη με αφήνεις ν’ αναρωτιέμαι τι υπάρχει πίσω απ’ τις λέξεις σου.
Μη μ’ αφήνεις να μαντεύω. Κι αν πρώτος μου πεις, μετά κι εγώ θα σου λύσω κάθε απορία! Ναι. Τώρα που το αναλύω και το σκέφτομαι, ίσως τώρα λίγο να το καταλαβαίνω. Όλα ξεμπλέκονται όταν μιλάς ανοιχτά, όταν λύνεις ό,τι δένεται την ίδια στιγμή. Γιατί μάθαμε να μιλάμε για τους άλλους κι όχι στους άλλους. Πόσο πιο εύκολα θα γινόταν όλα αν ήταν διαφορετικά… Όλοι ψυχολογούμε, καταλήγουμε σε συμπεράσματα κι όλα ψιθυριστά τα λέμε. Αν σ’ ό,τι καταλήγουμε έχουμε κάνει λάθος και το εκφράσουμε, αυτό θα λυθεί. Αν έχουμε πέσει μέσα κι ο άλλος νιώσει πως κάποιος τον ένιωσε. Μ’ αυτό τον τρόπο πλησιάζονται οι άνθρωποι. Μίλα μου για έναν έρωτα που να καταλαβαίνω…
Νένα Μπατσκίνη
