Συγχώρα με

Δε γνωρίζω γιατί χώρισαν οι δρόμοι μας. Δεν ξέρω αν ποτέ θα έρθει η ώρα που θα συγχωρήσω τον εαυτό μου για το κακό που μας προκάλεσα. Για τον πόνο που χάρισα πρώτα σε εσένα και ύστερα σε μένα. Χρόνια τώρα οι τύψεις, με κυριεύουν. Για μια στιγμή επιπολαιότητας, τα διέλυσα όλα.

Από μικρό παιδί είχα την τάση να αυτοκαταστρέφομαι. Πίστευα πως μεγαλώνοντας θα άλλαζε ο χαρακτήρας μου, μα δυστυχώς, παρέμεινε ο ίδιος. Εκεί που ο Θεός μου χάριζε ευλογία μεγάλη, εκεί τα χαλούσα όλα. Η αχαριστία μου δεν είχε όρια. Είχα τα πάντα και δεν τα εκτιμούσα. Και εκεί που άλλαζα αποφάσεις συνεχώς, όλο και βούλιαζα δίχως να το αντιληφθώ. Ώσπου έπιασα πάτο. Μα και πάλι, μου δόθηκαν ευκαιρίες, στα ξαφνικά. Και τις άρπαξα. Και τις πέταξα ξανά. Τίποτε πια δεν είχε αξία δίχως εσένα στη ζωή μου. Δίχως την αγάπη σου, που μου τη χάριζες στο μέγιστο βαθμό.

Εσύ, πάντα εκεί, να με αγκαλιάζεις κάθε φορά που είχα τα ξεσπάσματα μου. Εσύ να με προσέχεις κάθε φορά που σε είχα ανάγκη. Εσύ να με εκλιπαρείς όταν σου έλεγα το αντίο. Εσύ, πάντα εκεί! Κι εγώ; Εγώ… έφευγα όλο και πιο μακριά.

Και να που πλησιάζω τα πενήντα και ακόμη το κενό σου είναι στην καρδιά μου. Η θέση μου, ήταν εκεί, σε εσένα. Πλέον άλλαξα. Μα είναι αργά για εμάς. Συγχώρα με, για να μπορέσω να δώσω άφεση αμαρτιών στην ψυχή μου. Μέσα μου, ξέρω πως κάποτε θα ξαναβρεθούμε. Θα ήθελες να σε περιμένω; Θα ήθελες να τα φέρεις όλα τούμπα και να γυρίζαμε πάλι το χρόνο πίσω;

Για όλα αυτά που σου προκάλεσα, θέλω να με συγχωρέσεις. Λυπάμαι ειλικρινά. Μακάρι να μπορούσες να το ακούσεις από τα χείλη μου. Μακάρι να άκουγες… τη συγνώμη μου.

Εύη Π. Γουργιώτη