Αναζήτηση
Post Views: 14
Ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί η ζωή μου, σαν να φλερτάρω κάθε μέρα με τον ψυχικό και συναισθηματικό θάνατο.
Μια χαμένη παράσταση το πέρασμά μας και εμείς αντί να είμαστε πρωταγωνιστές στην ίδια μας τη ζωή, καταντήσαμε κομπάρσοι, ίσως και απλά θεατές. Κρυφοκοιτάμε από γρίλιες βλέποντας τη ζωή να τρέχει και τις εξελίξεις να μας προσπερνούν.
Νιώθω αδύναμη μα δεν έχω και διάθεση πλέον να τρέξω, θέλω το κονάκι μου, τη ζεστασιά και ηρεμία μου, να ξαποστάσω κάπου κι εγώ, θαλπωρή να νιώσω, αυτή την αληθινή και ανεξάντλητη. Να με σηκώσουν ψηλά δύο χέρια και σταγόνες αγάπης να με χαϊδεύουν, βλέμμα ζεστό με λάμψη να με αγγίζει.
Μακριά πια από ασχήμια και δήθεν ανθρώπους με μόνο στόχο τούς να αδειάζουν ψυχές χωρίς να υπολογίζουν το κόστος. Τέρατα τα οποία μεταμφιέζονται σε αγγέλους μοιράζοντας ψεύτικα χαμόγελα και θανατηφόρες υποσχέσεις. Δήθεν άνθρωποι που αρέσκονται να κομματιάζουν σάρκες.
Δε θέλω άλλο να είμαι παρατηρητής, μήτε να επιτρέπω άψυχες μάσκες να παίζουν το βρώμικο παιχνίδι τους. Γεμίσαμε σαπίλα και δυσοσμία. Μας έπνιξε η ασφυξία, μα εγώ μάσκα οξυγόνου δε θα βάλω, θέλω αληθινές, γεμάτες και μεγάλες ανάσες. Δε συμβιβάζομαι με αυτό το ψέμα που μας πουλάνε.
Με τις λίγες αντοχές που μου απέμειναν, μακριά θα τρέξω, προς τα εκεί που υπάρχει ακόμη το αληθινό και καθαρό. Μια κρυμμένη μικρή πολιτεία με αληθινούς ανθρώπους, από δαύτους που ξέρουν να αγαπούν και αληθινά να χαμογελούν.
Στέλλα Α.
Post Views: 14