Η δεύτερη ευκαιρία δίνεται σ’ εμάς και όχι στον άλλον.

Ένα δίλημμα στο οποίο πέφτουν πολλοί άνθρωποι που προσπαθούν να σώσουν μια σχέση, είτε αυτή είναι διαπροσωπική είτε ερωτική, είναι το «αν θα πρέπει να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον άλλον», προκειμένου να του δώσουν λίγο ακόμα χρόνο να αλλάξει κάποια στοιχεία στη σχέση αυτή που τους δυσκολεύουν.
 
Συνήθως, τη δεύτερη ευκαιρία ακολουθούν άπειρες ακόμα, ώσπου οι ανοχές και οι αντοχές εκείνου που τη δίνει εξαφανίζονται. Τελικά καταλήγει να λήγει τη σχέση, αφού έχει μετατραπεί σε ένα άτομο με συσσωρευμένο θυμό, πληγωμένο εγωισμό και πολλές φορές με κακή αυτοεικόνα και αυτοεκτίμηση. Μια σχέση για να κρατηθεί, απαιτεί δουλειά και φροντίδα και από τους δυο εμπλεκόμενους. Πρέπει να είναι ενσυνείδητη, δηλαδή να πλησιάζεις τον άλλον με συνείδηση. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να γνωρίζει ο καθένας το τι κάνει ο ίδιος για τη σχέση και όχι να πετάει την ευθύνη στον άλλον περιμένοντας να αλλάξει. Χρειάζεται μια πιο ενεργητική προσέγγιση και όχι παθητική.
 
Μια σχέση τελειώνει όταν τα κενά της είναι περισσότερα από τις ανάγκες που καλύπτονται και σήμερα είναι η σωστή στιγμή να παλέψουμε με το σωστό τρόπο για αυτή. Είναι η στιγμή να κάνουμε στροφή προς το μέσα μας και να αναρωτηθούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, πως πρέπει να αλλάξουμε εμείς μέσα στη σχέση και μετά, αν αποφασίσουμε τελικά πως πρέπει να δοθεί ευκαιρία, να τη δώσουμε. Όχι όμως σ’ εκείνον που είναι δίπλα μας, αλλά στον ίδιο μας τον εαυτό. Δίνω λοιπόν μια ευκαιρία στη σχέση για να αλλάξω εγώ.
 
Μαρία Χαρίτου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *