Πάμε για έναν απολογισμό!
Τις τελευταίες μέρες του χρόνου είθισται να γίνεται ο απολογισμός της χρονιάς. Η χρονιά αυτή, φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ένα έτος κομβικό το 2020 που άλλαξε ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας, τις συνήθειες και τη ζωή που ξέραμε μέχρι σήμερα. Καραντίνα, εγκλεισμός, ατομική ευθύνη, τρεις λέξεις-φράσεις που φορέθηκαν πολύ! Τα μάτια μας αντίκρισαν πρωτόγνωρες εικόνες που μας γέμισαν θλίψη και αβεβαιότητα για το μέλλον. Καλυμμένα στόματα, τρομαγμένα βλέμματα, πόνος, απόγνωση, μοναξιά και απώλειες.
Έλλειψη ανθρώπινης επαφής, αγκαλιάς και επικοινωνίας. Άνθρωποι διχάστηκαν, χωρίστηκαν σε στρατόπεδα, αντάλλαξαν άσχημες κουβέντες στο βωμό του περιβόητου ιού. Άνθρωποι πέθαναν, μόνοι, χωρίς χάδι τρυφερό και γνώριμο, χωρίς αντίο. Τα σπίτια μας έγιναν φυλακές και ταυτόχρονα κιβωτοί ασφάλειας και προστασίας. Ίσως να συνειδητοποιήσαμε την αξία των σημαντικών άλλων της ζωής μας. Ίσως ν’ αντιληφθήκαμε την ασημαντότητα των υλικών αγαθών κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ίσως να μετανιώσαμε για όσες φορές αναβάλαμε κάποιες εξόδους με παρέες και φίλους. Ίσως να κάναμε τα πάντα για να προστατεύσουμε όσους αγαπάμε.
Μέσα σ’ όλη αυτήν την τρέλα της χρονιάς είδα νοιάξιμο, είδα αγάπη, είδα λίγο φως στο τούνελ. Ο κόσμος έχασε μια στροφή και αναγκάστηκε να σταματήσει να τρέχει κι έκατσε να σκεφτεί, να προβληματιστεί, ακόμα και ν’ αναθεωρήσει.
Είδα και όμορφες πράξεις αγάπης, είδα πανό έξω από νοσοκομεία, είδα συναισθήματα να ξεδιπλώνονται σε τοίχους. Είδα ανθρώπους να εκδηλώνονται με περισσότερο πάθος! Διάβασα εκπληκτικά ποιήματα και κείμενα που γράφτηκαν μέσα σ’ όλο αυτό το κακό και γέμισαν την ψυχή μου ελπίδα. Ένιωσα την αγάπη να με πλημμυρίζει κρατώντας το παιδί μου στην αγκαλιά μου. Κοίταξα πολλές φορές σε ανύποπτο χρόνο τον άντρα μου και είπα μέσα μου: «Δόξα τω Θεώ, ταλαιπωρήθηκ,, μα σε βρήκα, χαλάλι η αναμονή!».
Μ’ αυτές τις σκέψεις θέλω να κλείσω την κοσμοϊστορική αυτή χρονιά και να ευχηθώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου να είστε όλοι υγιείς, ν’ αγαπάτε με όλο σας το είναι, να βλέπετε πάντα κάτι όμορφο μέσα στην ασχήμια, να μη σταματάτε ποτέ να δημιουργείτε και να κυνηγάτε τα όνειρα σας!
Καλές και ευλογημένες γιορτές, φίλοι μου!
Μοσχούλα Σολάκη
