Οι μεγάλες οι αγάπες δεν πεθαίνουνε
Πολύ μικρός αυτός ο κόσμος
για τις αγάπες τις μεγάλες…
Δεν τις χωρά.
Δεν τις αντέχει.
Άλλες,
στο άπειρο κατάμαυρο κενό του
τις συνθλίβει, τις σκορπά
κι άλλες τις φυλακίζει
σε μια του χωροχρόνου
καμπύλη ασφυκτική.
Κι αυτές οι τελευταίες,
ίδιες φαντάσματα θαρρείς,
πότε ουρλιάζουν τ’ άδικο
και πότε τον καημό τους
τραγουδούν ασθενικά.
Καμιά φορά,
μας φτάνει η φωνή τους
σαν ψίθυρος αμφίβολος…
Και άλλοτε η αύρα τους
ρίγη ανεξήγητα και φευγαλέα
προκαλεί.
Μη σκιάζεσαι όμως, άνθρωπε.
Κι αν τύχει και σε αγγίξουν,
μην τρομάξεις.
Το μόνο που γυρεύουνε είναι να αποδράσουν.
Να ξεχυθούν στα πέρατα
αυτού του μάταιου κόσμου
και να σκορπίσουνε το ακράτητο
μα και καθάριο φως τους,
λίγο να ομορφύνουνε
ετούτη την απέραντη
που ζούμε φυλακή…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
