Σαν χαμένη Αλίκη
Τι είναι ρομαντισμός τελικά; Υπάρχει στις μέρες μας; Μιλάω για εκείνο το βαθύ ρομαντισμό. Όχι για εκείνον που τα κοριτσάκια ονειρεύονται να ντυθούν στα άσπρα και στις δαντέλες και τα στρας για να χορέψουν με έναν άντρα μπλουζ, με ένα σωρό μάτια στραμμένα πάνω τους. Με ένα φωτογράφο κι έναν cameraman να απαθανατίζει δήθεν στιγμές ευτυχίας. Δε λέω πως ίσως εκείνη η στιγμή για κάποιους δεν είναι ευτυχία, μα έχω δει πολλές ιστορίες που όλος ο ρομαντισμός αρχίζει και τελειώνει εκεί. Βλέπετε, 2020, αλλά έχω δει πολλούς να προχωράνε σε ένα γάμο απλά για να μην είναι μόνοι στην καλύτερη, και γυναίκες που απλά ψάχνουν πώς θα φύγουν από το σπίτι τους, ή ακόμα και να εξασφαλιστούν.
Μα πότε θα πάμε μπροστά; Ως πότε θα εξευτελίζουμε την αγάπη, την αληθινή, τη βαθιά και τον ατόφιο έρωτα απλά για να σωθούμε απ’ αυτή τη μάστιγα που λέγεται μοναξιά; Γιατί τόσοι μαζί κι όμως είμαστε ακόμα τόσο μόνοι; Έτσι για να γλυτώσουμε κάνουμε οικογένειες, όπου επίσης ο καθένας είναι τόσο μόνος του. Δεν ψάχνουμε εκείνο το κάτι που θα μας κάνει να θέλουμε να ξυπνάμε το πρωί και να θέλουμε να το κάνουμε να κρατήσει…
Ναι, φίλε μου! Έχω δει πολλές ταινίες! Ακόμα βλέπω και τις ζω στ’ αλήθεια όταν τις παρακολουθώ. Με ήρωες που πέρασαν πολλά και πάλεψαν για να τα καταφέρουν και τα κατάφεραν. Έχω δει κι από τις άλλες που προσπάθησαν κι άδοξο παρ’ όλα αυτά ήταν το τέλος τους, μα πάλεψαν για ένα όνειρο. Δε μιλάω μόνο για ρομαντικές κομεντί αλλά για ιστορίες ανθρώπων που δεν άφησαν τη φλόγα στην καρδιά να σβήσει. Γιατί όταν μιλάω για ρομαντισμό και γι’ αυτό το κάτι που θα έπρεπε να ψάχνουμε, δεν εννοώ μόνο κάτι που μπορούμε να βρούμε μόνο σε έναν άλλον άνθρωπο, αλλά σ’ ένα όνειρο. Σ’ έναν σκοπό.
Εσείς ψάχνετε για τίτλους, κοινωνική αποδοχή κι έπειτα για να ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής με ένα γάμο, ενώ εγώ ψάχνω μαγεία! Και πιστέψτε με θα τη βρω! Ακόμα και τώρα τη βρίσκω κρυμμένη στις στιγμές κι ας μου ξεφεύγει συχνά. Ας πέφτω με τις ώρες, ή και με μέρες και βδομάδες ολόκληρες σε πηχτά σκοτάδια.
Αθεράπευτα ονειροπόλα που προσπαθεί να γίνει ρεαλίστρια, ζω τη ζωή μου σαν να ‘μαι μια χαμένη πριγκίπισσα. Όχι από εκείνες που ζουν σε κάστρα, αλλά από εκείνες που το σκάσανε απ’ όλη αυτή τη φυλακή για να ζήσουν μια περιπέτεια ξυπόλυτες μέσα στο δάσος κι έγιναν πολεμίστριες. Πολεμάνε για να μην πεθάνει τ’ όνειρο. Για την αγάπη. Εκείνη την αγάπη που πάει χέρι-χέρι με την ελευθερία. Για τέτοιο ρομαντισμό μιλάω εγώ. Για εκείνον που η πριγκίπισσα είναι πριγκίπισσα, γιατί είναι πολεμίστρια και δεν είναι το άλλο της μισό ένας ιππότης, αλλά ένας άγριος δράκος με καλοσύνη στη καρδιά, που θα τον καβαλάει και θα πολεμάνε μαζί τους εχθρούς. Εκείνος θα την παίρνει και θα πετάνε ψηλά, πετάγοντας φωτιές για να νικάει το κακό κι εκείνη το βράδυ θα του λέει παραμύθια. Μα ποτέ δε θα του πει πως κρύβει στο φόρεμα της το πιο κοφτερό σπαθί που έμαθε να χρησιμοποιεί για να σώσει τ’ όνειρο της, παρά μόνο το χρησιμοποιήσει για να σώσει το δικό του!
Θέλω ρομαντισμό από εκείνον που κρύβεται στην ουσία των πραγμάτων κι ας μην υπάρχει πια. Ψάξτε εσείς για εφήμερη ευτυχία σε κοινωνική καταξίωση, χρήμα, και σε ηδονές σε όμορφα – κενά κορμιά κι αφήστε με εμένα να ψάχνω για χώρες των θαυμάτων και τρελούς καπελάδες σαν χαμένη Αλίκη. Κι ας το πληρώνω ακριβά το όνειρο μου κάθε μέρα. Ας σκοντάφτω στην πραγματικότητα. Ας καταλήξω μια αποτυχημένη πολεμίστρια με τις 5 γάτες μου και τα σκυλιά μου. Περήφανη θα ‘μαι που δεν συμβιβάστηκα!
Νένα Μπατσκίνη
