Φόρτσα τα πετάλια
Ι: Τώρα που μπήκε η νέα χρονιά, αποφασίσαμε με τον Λουκά να πάρουμε επιτέλους τα ποδήλατα. Αυτή τη βόλτα τη σχεδιάζαμε καιρό. Λίγο οι δουλειές όμως και τα απρόβλεπτα, λίγο η οκνηρία και των δυο, μας υποχρέωναν να αναβάλλουμε συνεχώς τη βόλτα. Κι όμως, μέσα μας ξέραμε και οι δυο πως τη θέλαμε τη ποδηλατάδα μας. Να μωρέ, να θυμηθούμε κάτι από τα μικράτα μας. Τότε που καβαλούσαμε το δίκυκλο και ξανοιγόμασταν στις γειτονιές. Που μας έπαιρνε ο αέρας το μαλλί και που κλείναμε τα μάτια μας και οδηγούσαμε στα τυφλά, έτσι, για την αλητεία. Έτσι, για να νιώσουμε τη ριμάδα την αδρεναλίνη μέσα μας να δίνει ρέστα.
Τώρα με τη νέα χρονιά είπαμε να πάρουμε την απόφαση. Του είπα κατά λέξη: «Βγάλε ρε μάστορα το ποδήλατο από το γκαράζ και πάμε να δούμε τη ζωή αλλιώς!». Μου απάντησε: «Φόρτσα τα πετάλια ρε λακκάκι» και εγώ ξέθαψα από την ντουλάπα μου ό,τι είχα σε αθλητικό ρούχο και άρχισα να το προβάρω.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα θαρρώ από μια ποδηλατάδα με ένα φίλο. Δεν είναι μόνο τα γέλια που σκας, είναι και οι σκέψεις που γίνονται συζητήσεις. Είναι και οι σιωπές που γίνονται μουσικές υπέροχες και κάνουν την ψυχή σου να χορεύει. Περάσαμε μέσα από πάρκα και λεωφόρους για να σταματήσουμε τελικά στην άκρη του γιαλού. Ο ήλιος πήγαινε για ύπνο εκείνη την ώρα. «Τι όμορφη που είναι η βόλτα μας, μουστάκι!», του είπα. «Κρίμα που την αναβάλλαμε τόσο καιρό». « Να είναι οι ποδηλατάδες μας μέσα στους στόχους της νέας χρονιάς;», μου απαντά και εγώ γνέφω καταφατικά με το κεφάλι και κοιτάω τον ήλιο την ώρα που χάνεται μα νιώθω ακόμα τη ζέστη του μέσα στην καρδιά μου.
Λ: Σύμφωνα με τον Αλβέρτο Αϊνστάιν «Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες». Δε θα καθίσω να δώσω επιστημονική μάχη σε αυτό το ζήτημα με το θείο Αλβέρτο. Είναι άνιση. Σε κάθε περίπτωση, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει ο χρόνος, είθισται αυτές τις μέρες να κάνουμε τον απολογισμό μας για τη χρονιά που πέρασε και κυρίως να ονειρευόμαστε και να θέτουμε στόχους για τη νέα χρονιά. Είναι ο δικός μας τρόπος να σταθούμε όρθιοι στα γυρίσματα του τροχού της ζωής.
Τώρα που το σκέφτομαι η ζωή μας είναι γεμάτη όνειρα, φόβους, πράξεις και αναβολές. Πολλές φορές αγναντεύουμε κορφές που μας φαίνονται απάτητες. Όμως αρκεί το πρώτο βήμα και έπειτα το δεύτερο και συνεχίζουμε τη διαδρομή. Ακόμα και αν δε φτάσουμε, πόσα μέρη και ανθρώπους θα γνωρίσουμε. Προφανώς δε θέλουν όλοι το καλό μας και για κάθε βήμα σου, παραμονεύουν μάχες με άλλους ανθρώπους αλλά και με τον εαυτό σου.
Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς που χαρακτηρίζονται από ιλιγγιώδεις ρυθμούς, πρωτόγνωρους και πρωτόφαντους για το μέσο άνθρωπο. Η τεχνολογία μας έφερε πολύ πιο κοντά αλλάζοντας την προσωπική και την εργασιακή μας ζωή με θετικό και αρνητικό τρόπο συνάμα. Τι στόχους να βάλεις και τι όνειρα να κάνεις με τις ραγδαίες αλλαγές; Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Επειδή δεν ξέρω για δεύτερη ζωή και δε με ενδιαφέρει να μάθω, σε αυτήν που μου έλαχε σκοπεύω να χαρώ το ταξίδι με τους δικούς μου ανθρώπους και καλούς συνοδοιπόρους.
Ακούω το κουδουνάκι από το ποδήλατο της Ιωάννας. Της έταξα ποδηλατάδα και δεν είναι να αθετείς υποσχέσεις στους ανθρώπους που αγαπάς. «Φόρτσα τα πετάλια λακκάκι». Μας περιμένει ζόρικη ανηφοριά αλλά και μια υπέροχη θέα. Καλή χρονιά με υγεία, αγάπη και κάθε καλό για σας και τους δικούς σας!
Εφημερίδα Αλήθεια, 08.01.20 – Ιωάννα Πιτσιλλή, Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
