Ευχή και κατάρα σου, εσύ!
Αγάπα τον εαυτό σου. Αποδέξου και αγκάλιασε όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα και τη μοναδικότητά σου. Εξερεύνησε και εκτίμησε κάθε γνωστή και άγνωστη διάσταση της σπανιότητάς σου και πάψε να την πραγματεύεσαι με τον κάθε τοξικό.
Τι ξέρουν όλοι αυτοί για εσένα, μου λες; Μαζί ταιριάξατε την ψυχή σου κάθε φορά που μάζευες τα κομμάτια της από το πάτωμα ένα ένα; Μαζί πραγματοποιούσατε εκείνο το περιπετειώδες και άγνωστο ταξίδι στα κρεμνά του ψυχισμού σου κάθε φορά που μετουσίωνες τον πόνο σε δημιουργικότητα εκθέτοντας προφήτες και διαψεύδοντας χρησμούς; Μαζί τσακίσατε και επουλώσατε τον εγωισμό σου όσες φορές ακύρωσες τη λογική στην πράξη και ξεκίνησες πάλι απ’ το μηδέν;
Τι σχέση έχεις λοιπόν εσύ με όλους αυτούς τους ετερόφωτους εμμονικούς που μειώνουν και κατακρίνουν για να αναδειχθούν; Πάει τόσος καιρός από τότε που έπαψες να επαληθεύεσαι μέσα από ξένα μάτια. Ετούτες οι μαριονέτες έχουν φυλακιστεί στο μικρόκοσμο της ανυπαρξίας τους και δεν μπορούν να δουν εκατοστό έξω από αυτόν. Παραδόθηκαν στην ανάγκη τους να συμφωνούν με τους πολλούς και να ακολουθούν τους λίγους. Συνήθισαν να αναμασούν ό,τι έτοιμο και να εξαρτώνται από την κρίση των άλλων, βγάζοντας τα δόντια και τα νύχια τους σε οποιονδήποτε τολμά να διαφέρει συνειδητά.
Αν υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί στην ευδαιμονία της ψυχής του ανθρώπου, είναι η συμφιλίωση με τον εαυτό του και η αποδοχή κάθε του ιδιαιτερότητας. Η εξοικείωση με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του και η απόκλισή του από τη μάζα που τον καθιστά ξεχωριστό και αναντικατάστατο. Δεν υπάρχει ισχυρότερος άνθρωπος από τον σταθερό, τον ανεξάρτητο και τον επιλεκτικό. Από αυτόν που εμπνέει εμπιστοσύνη και αποπνέει σιγουριά. Από εκείνον που ντύθηκε τα πάθη και τις τρωτές πτυχές του και δεν έχει την ανάγκη της επιβεβαίωσης κανενός.
Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποια επιθετική συμπεριφορά, αλλά για έναν αμυντικό μηχανισμό που προασπίζει και προλαμβάνει. Δε μιλάμε για μια επιτηδευμένη αυταρέσκεια, αλλά για ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης που προστατεύει και αποσοβεί. Πρόκειται για μια απλή αναθεώρηση των πραγμάτων, που αν την αναγάγει κανείς σε κοσμοθεωρία, θα διασώσει πολύτιμο χρόνο και φαιά ουσία από την αναπόφευκτη τριβή του με τους μισερούς κριτές και γνώστες των πάντων.
Αν λοιπόν η περιφρόνησή σου σε αυτούς που έμαθαν να έχουν πάντα δίκιο μεταφράζεται ως αλαζονεία, συνέχισε να τους αγνοείς επιδεικτικά. Αν αυτή σου η σιγουριά αποδίδεται ως παραλογισμός από όσους συνήθισαν να αμφιταλαντεύονται μεταξύ της αφιλτράριστης επιλογής τους και της παγιωμένης κοινής γνώμης, υπερασπίσου την με θράσος και απόλαυσέ το. Είσαι αυτόφωτος, είσαι ισορροπημένος και απαιτητικός· και αυτή είναι η πιο αληθινή και σπάνια μορφή γοητείας σε μια τυποποιημένη και κατευθυνόμενη πραγματικότητα.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
